Hojheh!

[p. 116]

Allein

Ze mós toch effe slikke, Lien, wie ze de twie teskes en sjeutelkes deneer zat, die ze nudeg zouw höbbe. En de twie lepelkes, en klein teleurkes veur de saucijzebruudsjes mèt de versjètte en metser. En servètsjes, God jao. 't Waor zoe oongeweend.

Vreuger, wie häör ma nog leefde, had ze dao ouch altied veur gezörg, meh sinds die häören doed, noe vieftien jaor geleie al, had ze nog allein mer veur häör eige hove te zörge. Ze waor dao gans mèt vertrouwd. Ouch mèt 't allein-zien.

Zelfs wie ma nog leefde waor ze eigelek op häör eige aongeweze gewees. Ma en pa waore nogal laat getrojd, pa waor nao vief jaor al gestorve en ma waor ouch neet aajd gewoorde.

Zijzelf eigelek wel. Oongemèrk bekans waor ze veerteg en viefteg gewoorde en noe leep ze al tege de zesteg.

Häör zuster zaot in Zuid-Amerika örgens. Ze wis nog neet ins perceis boe. In de bureau vaan pa zaoleger mós örgens häör adres ligke en 'n foto vaan häör mèt 're maan en de twie kinder. 'ne Jong en e meidske. Riekemans wins. De kaart zouw nao geweente pas haaf fibberwarie koume, wis ze zeker.

En zij, es oongetrouwde dochter...

't Aajd verhaol, heh. Dao mós toch éine veur ma zörge.

‘Jeh-neet-daan?’ vroge ze allewijl.

Ze griemelde effe. Ze waor noets erg gek gewees op die populair spraok en dat Ingels vaan huie d'n daag.

Meh good, venaovend waor 't keersaovend en ze zouw deze kier ins neet allein zien.

Ze had ziech altied gespits op deen aovend, de aovendmès mèt 't mechteg koer en al die boezjies en die plechtegheid.

Dat zouw venaovend neet kinne. Neet umtot Zjo zouw koume, meh vaanwege 't weer. Al bekans 'n ganse week vroor 't en laog de snie. 't Waor gevierlek loupe en ze riskeerde 't neet um oet te goon noe.

Meh de saucijzebruudsjes dat kós netuurlek wel doorgoon. En dat waor toch ouch get boe ze nao oetzaog.

Es ze oet de mès kaom, de werm kamer, woe bij hoeg oetzundering de verwerming had blieve branne, allewel tot ze neet thoes waor, en get later de werm bruudsjes en de koffie.

En daonao häör portsje. Twie umtot 't Keersemes waor.

En de keersplaat vaan De Staar neet te vergete.

Dat waore de fijnste ore vaan Keersemes, voont ze.

Zoe gans rösteg.

[p. 117]

't Waor e slech land boe 't geine good góng!

Zjo woende ouch in de flat. Ein etaasj hoeger. Wedemaan sinds jaor en daag, wie heer 't neumde.

Ze hadde ziech liere kinne op de mörgewandeling. Zoe tegen 'n oor of tien.

't Waor begonne wie dat allezeleve geit, heh.

‘Morge, mevrouw - Morge, menier’.

En get later kaom 't wéér debij.

‘Wat e weer, neet.’

Dat pasde altied, of de zon sjijnde of tot 't aw-wiever-op-kloompe regende: ‘Wat e weer, neet’.

En netuurlek op 'ne gooje kier vaan ziene kant: ‘Gaot geer ouch edere mörge...’ Es of 'r dat neet wis, 't sjinaos.

Nou, daan kóste ze ouch same...

Jeh-neet-daan, dach ze weer.

't Laog dik drop tot heer gere 'n tas koffie wouw drinke es ze thoes kwaome.

Heer had iers gevraog of ze geine zin had in 'n tas koffie, zoe tegen 'n oor of èlf? Heer wis 'ne kaffee boe ze 'n lekker tas serveerde.

Meh nein, menier!

Ze kaom noets in 'ne kaffee es vrouw-allein. Meh dat hoofden 'r neet te wete, tot ze ziech dao neet op 'r gemaak veulde. Zelfs neet in de zomer op e terreske, boe ederein häör kós zien.

Ma mós niks vaan kaffees höbbe. Ze zag dao noets get euver, meh zij meinde tot pa zaoleger mesjiens...

Enfin.

Meh es menier...

Zij droonk ouch altied 'n tas es ze thoes kwaom. Dus...

Nou, gere. Hiel gere. En es 't kós, twie tasse. Es dat neet teväöl gevraog waor teminste.

Aoch jeh, vaan 'n tas koffie zouw ze neet ermer weurde. Es 't neet mier waor es dat. Meh dát zag ze neet mer zoe en oet häören oughook heel ze häöm in de gater. Heer boezjeerde neet.

Heer lachde zelfs neet ‘fijntjes’, wie ze altied in de beuk lachde.

Ze hadde 't neet dreuver gehad veur same nao de nachmès te goon, en 't weer had deveur gezörg tot zij ziech dao-euver gein zörg hoofde te make. 't Zouw häör get teväöl gewoorde zien, zoe-mer mèt 'ne maan middenin de nach euver straot te loupe. Zelfs al waor 't daan nao de kèrk in de Keersnach.

Meh wie ze noe al 'n week laank neet mie hadde kinne wandele en heer toch

[p. 118]

edere mörge veur zien twie tasse koffie waor gekoume, hadde ze aofgesproke tot heer bij häör nao de nachmès zouw koume kieke op d'n TV. Want dat hoort debij, voont ze.

Ze had liever tot heer bij häör kwaom es umgedrejd. Al zag ze dat neet.

De nachmès waor neet direk boe heer op gerekend had, zaog ze dudelek. Meh heer bleef anthousias.

En daan daonao koffie mèt saucijzebruudsjes.

Euver port of 'n ander slaopmötske had ze neet gesproke. Me mós veurziechteg zien. En kinne, éch kinne, doog ze 'm nog allang neet.

Ze góng nog ins kieke nao häör kribbeke.

'ne Keersboum had ze neet. Ze waor dao-in hiel principieel. Keersbuim waore good in Duitsland. Zjus wie Klaus, de Weihnachtsmann mèt z'n slaopmöts.

Nein. E kribbeke, dát mós wel. Meh wijer niks.

Ze drejde 'nen herder get mier nao 't kinneke touw, verzat e paar sjäöp en voont 't toch jaomer tot Melchior, d'n awwe keuning, al op zien kneeje zaot, boe heer nog e gans stök vaan 't stelke aof waor.

Noe zaog 't get raar oet, es of sjus deen ajdste mèt ziene lange grijze baard, op zien kneeje nao 't kinneke touw mós kroepe. Meh alloh. Zij had 'm neet gemaak per saldo.

Meh dee kroeperd zjeneerden 'r toch altied e bitteke.

Ze leet häör ouge nog ins roondgoon of alles noe in orde waor. Ze kós niks vinde wat neet op z'n plaots stoont of örgens neet thoes huurde en content zat ze ziech in 're fauteuil veur d'n tillevisie.

Ze had d'n tied nog. Tien oor. En véúr kerteer veur èlf kós heer toch al slech koume.

Wie lang al had ze dee Keersaovend allein gevierd, bedach ze.

Neet tot ze dat erg had gevoonde. Dat neet.

Ze rappeleerde ziech nóg 'ne winter tot ze neet nao de kèrk had kinne goon. Toen waor 't zoe glad gewees tot haos niemand ziech op straot riskeerde.

Toen had ze 'n mès gezeen oet 't vatticaon, mèt de paus. Ze wis nog tot 't häör toen verwoonderd had tot deen erme mins dee zwoere kroen -wie hètde dee noe ouch alweer? Triala of zoeget- had kinnen ophawwe. Dat doge ze noe neet mie. Aofgesjaf.

Ze zat d'n TV aon en Duitse keersleedsjes völde sebiet de kamer.

In de gids hoofde ze neet te kieke. Um èlf oor op Nederland 2. De nachmès oet 'n kèrk in Braobant örgens. Neet den Bosch. E dörp hei of dao. Hopelek zónge ze sjoen.

[p. 119]

Ze kós toch al de koffie en 't water in 't mesjien doen. Hoofde ze strak nog mer allein op 't knupke te duie.

In de keuke voont ze 't toch e bitteke raar. Zaot ze m'ch dao op Keersaovend middenin de nach op 'ne maan te wachte veur de nachmès op d'n tillevisie en twie tasse koffie en e saucijsebruudsje. Zij! Bekans zesteg en nog altied maag. Dát hoofde neet debij, voont ze toen zelf. Dao waor gein apperentie vaan. Ze moch wel oppasse tot ze in die riechting niks zouw zègke. Of zelfs mer dinke. Stèl d'ch veur tot heer gedachte kós leze! De wis 't mer noets.

Ze installeerde ziech weer op häör vas pläötske.

Zouw 'r blomme mètbringe?

Dat hóórt eigelek wel.

Es 't mer gein Keersstaar waor. Dat waor gein blom. Voont ze niks aon.

Foj, foj, 't waor nog erger of de keuningin op bezeuk mós koume, zoe drök es zij z'ch maakde.

En boeveur?

Dao waor niks aon de hand, jummers?

Vreuger maakde ze veur häör eige toch ouch gein póppekas? Jao, netuurlek mós wel alles op orde zien en zoe, meh es ze toen ins hei of dao get had laote slingere waor dat geine ramp gewees. Geine dee get devaan zouw zègke.

Ze kós eigelek beter neet aon zoeget beginne. Ze had gisternach al neet good geslaope zelfs!

Wie de bel dingdongde stoont ze gehajd op.

Ze keek nog effe in de spiegel in 't helke en doog toen de deur ope.

Mèt 'n groete roej keersstaar veur ziene boek stoont Zjo in de gaank.

Op ziene kop had heer 'n roej möts vaan e keersmenneke.

Heer stráólde.

't Sjoot häör door häöre kop tot ze noe de haaf nach op ma häör meneer mós zitte, häör kneeje bijein en häör veuj get sjeif oonderoet, en tot ze op tied veur de koffie mós zörge en d'n ove tijdeg aon mós zètte veur de saucijsebruudsjes en nao zien conversatie luustere en Godwèt wie laat tot heer zouw opstappe en mesjiens had heer al gedroonke en MW kós ze noe ech neet höbbe zoe min wie zien verhaole euver zien doej vrouw die zoe lesteg kós zien en Godwèt wat häör nog allemaol boven 're kop hóng.

Heer had nog zjus tied veur te zègke: ‘Prettege...’.

Toen keekde ze inins hiel hel: ‘Nein! Nein!’ en smeet de deur veur zien neus touw mèt 'nen slaag dee daverde door de flat.

Ze hoort 'm nog rope: ‘Meh Lien...’.

[p. 120]

Toen waor ze in de kamer en leet ze ziech op 'ne stool valle.

Ze had 'ne kop wie 'ne pieper meh ze begós inins te lache tot ze bekans neet droet kwaom.

Ze stampde häör gooj sjeun oet, zat ziech de nachmès aon en nèstelde z'ch in 're groete fauteuil wie ze dat geweend waor.

Ze spitsde ziech op 'n sjoen mès mèt sjoene zaank en 'n gooj preek en op de koffie mèt e bruudsje en de portsjes daonao en op 'ne Keersaovend allein.

Gans allein.

Ze mós wel draon dinke veur get koffie oet 't mesjien te hole en get water, bedach ze nog.

Zíj hoofde mer éin tas.