Hojheh!

[p. 107]

Wandele

Dao waor ins 'ne maan dee op ze veertegste in Mestreech kaom woene vaanwege de zaak en dee op ze viefenzestegste ordentelek gepensioneerd woort wie ziech dat zoe huurt.

Heer leefde veur en vaan de zaak, waor väöl op reis, zien vrouw zaog häöm dèks wekelaank neet, en es heer in e week-ind thoes waor, veel heer op alle gelege en oongelege mominte in slaop. 'nen Echte wèrkezel dus.

Heer droonk noets get sterkers es twie tasse brojnen thee 's mörgens en keek noets nao ander vrouwe. Zelfs neet stiekem.

Rouke doog heer wel, meh mèt maote. Drei sigare per daag en, es heer hei of dao ein geprizzenteerd kraog, ouch al ins veer.

Zien vrouw had heer ziech mètgebrach vaan örgens oet de Randstad, Broek-in-God-wèt-wat. 'n Aordeg mins entans mèt e paar aordege geweentes: Ze had de pótskrenkde en ze had ziech in de tije tot heer op reis waor oontwikkeld tot 'ne kleine pottentaot.

Väöl leid had heer neet devaan, heer waor jummers miestal neet thoes, meh wie heer e paar weke genote had vaan zie pensioen-mèt-ingebouwden-AOW begós heer toch get in de gater te kriege.

Zoe mós heer beveurbeeld in hoes altied op zien slóffe loupe. Die stoonte bij de achterdeur veur häöm veerdeg. De väördeur moch heer noets inkoume umtot heer daan de gaank zouw kinne voel make. De gezèt mós heer altied sjoen opgevawd in de lectuurbak lègke en rouke moch heer allein op de steinweeg. Anders woorte de gerdijne mer broen.

En es heer ins 'nen inkele kier gezèlleg in zien neus wouw peutere, meinde zij tot ze 'n houte keend mós kriege.

Vaan oetgoon mós ze gaaroet niks höbbe.

‘Oost, west, thuis best,’ zag ze altied.

Dat had ze oet de polder mètgebrach, woe de keuj oethojzeger zien es de lui.

Heer vaan ziene kant had de ganse wereld bereis. Es eine get zag euver Peking, of Barcelona, of New York, of Lima, daan vertèlde heer tot heer dao ouch al gewees waor. Heer had alles gezeen.

Allein vaan Mestreech wis heer niks. Ze woende in 'n boetewiek en zíj góng allein mer oet veur in de buurtwinkels ete te hole en héer had noets tied of zin gehad um de stad in te goon.

Vaanaof tot heer oetsjeide mèt wèrke had heer niks mie te doen. Heer loos de gezèt, loerde get nao d'n TV en zaot wijer nao zien vrouw te kieke die aon 't pótse waor. Dao bleef ze mèt bezeg. En es ze veerdeg waor leep ze altied nog te kieke of neet örgens toch nog e vetske, e dräödsje of e plojske laog.

[p. 108]

Op 'ne veize kier trappeerde heer ziech drop tot heer e fiezelke pepier opraapde in de keuke. Wie heer 't ziech realiseerde stoont heer stief vaan de sjrik. Heer had zoe-get noets gedoon en neet hove te doen en noe, inins...

Die nach doog heer gein oug touw. Heer laog mer te dinke of heer 't ouch zouw kriege, de pótskrenkde vaan zien vrouw. Of dat besmettelek kós zien.

D'n daag daonao góng heer, naotot ze hadde koffiegedroonke, nao de keuke, trok zien slóffe oet en zien sjeun aon en zag: ‘Iech gaon get wandele.’

Z'n vrouw, die sjus d'n ummer en de lerelap oet de kas aon 't hole waor veur de roete ins 'n gooj beurt te geve, vroog verbaas: ‘Wandele? Diech?’

‘Jao,’ zag 'r, mèt vief vinger en e benajd hart veur wat noe koume góng.

't Veel mèt. Ze vroog allein: ‘Boeveur?’

'n Simpel vraog, meh geef mer ins antwoord drop.

‘Aoch... Zoe-mer...,’ keutelden 'r get.

Meh oonderwijl tot ze d'n ummer leet volloupe zag ze al: ‘Diech liever es iech. Boe geiste nao touw?’

‘Aoch... Zoe mer...,’ begós heer weer en maakde 't get concreter mèt: ‘De stad in.’

‘Daan bring miech 'ne nuie lerelap mèt,’ zag ze. ‘Dee is aon 't versliete. Meh wat geiste in Gaodsnaom in de stad doen?’

‘Jeh,’ zag heer, ‘veer woene noe al mier es vieftentwinteg jaor hei en iech höb noets tied gehad veur ins in de stad roond te loupe en te kieke. En ze zègke...’

‘Jao jao,’ veel ze 'm in de reie, ‘gaank noe mer. De löps miech hei toch mer veur de veuj. En vergeet miene lerelap neet.’

Ze begós mèt 'n oongerijmp anthousiasme de gerdijne aof te riete en heer maakde tot heer eweg kaom. 'ne ‘Keurige’ mins mèt 'ne regejas en 'ne perreplu veur 't geval tót, allewel tot de zon sjijnde. Bitsje pessimistisch toch.

In de stad koch heer ziech in d'n ierste de bèste sjeunwinkel e paar wandelsjeun mèt dikke lappe. Heer trok ze geliek aon en leet ziech zien bureausjeun in de leeg does inpakke.

Boete had heer 't geveul tot heer zweefde. Of dat vaan de nui sjeun waor of tot heer 't geveul had tot heer ins get anders góng doen es anders, wee zal 't zègke. Heer leep mèt de sjeundoes oonder zienen erm nao 't hart vaan de stad en boven 'm, nog hoeger es d'n torie vaan Sint Jaan, stoont de zon te sjijne veur de Mestreechtenere. En veur häöm ouch, dee vreemden étranger vaan boete de stad. Nao 'n week of twie dach zien vrouw: ‘Dee heet 't hendeg drök deze kier.’

Jeh, ze had zoe'n klein veerteg jaor bekans allein geleef en tot me daan zoe-get wie 'ne maan neet direk mis, is te begriepe.

Meh obbins dach ze draon tot heer al 'ne maond gepensioneerd waor en tot heer

[p. 109]

dus eigelek ederen aovend thoes hej mote ete.

Toen kraog ze vaan die glaze kneeje en mós ze ziech gaw zètte veur neet oonderoet te goon.

Ze begós te prakkezere euver 't weduwepensioen en euver wat ze noe mós doen: aofwachte of goon zeuke?

Oetindelek góng ze nao 't pelitiebureau.

Dao leep ze langs Sintervaos aof zoonder 'm trök te kinne -ze waor trouwens neet ins katteliek- en vloog binne op d'n iersten deender dee ze zaog aof.

Dee kaom sjus aon mèt e pak percesse-verbal, boe 'rs drei bij waore euver ‘onenigheden tussen echtelieden’ wie heer dat eufemistisch neumde: einen inventaris vaan 'n woenkamer vertrampeneerd, eine bebloojde kop en eine steek mèt e broedmets in 'n bats. Heer had dus de nudege oondervinding.

Heer leet häör in alle rös gans oetvertèlle euver häöre maan dee eigelek hej mote thoes koume meh neet waor koumen opdaoge al twie weke, de stad in, en tot ze häöm noe pas gemis had bij gebrek aon beter en umtot ze altied allein waor bekans en tot ze 't noe ouch neet mie wis en wie dat noe mós mèt dat pensioen en zoe... en zoe...

Wie ze oetsjeide keek heer häör e paar menute indringend aon en zag toen deepzinneg: ‘Menier d'n deender, mie Lewieke bin iech kwiet, heh?’

't Mins meinde tot heer häör dudelek wouw make tot ze de hoop wel kós opgeve en tot ze wijer es wedevrouw door 't leve mós en begós bleudege traone te kriete. Dat holp.

Heer kós häör dat netuurlek neet allemaol goon oetlègke in deenstied, meh heer brach häör wel nao 'nen andere.

Dee meinde tot ze mós zien bij ‘Verloren Voorwerpen’, tot heer door vermoedelek 'n ingeving vaan d'n Heilege Geis inins begreep tot d'n ‘èchtchenouwt’ boe ze 't d'n hielen tied euver had, häöre maan waor.

Toen brach heer häör nao kamer 14, boe e paar agente in börger häör alles nog ins oet de deuk lete doen, en vaan 't begin aofaon ezzebleef en niks euversloon want alles kin vaan belang zien ouch de kleinste kleineghede.

En wie ze zoe wied waor haolde ze nog eine debij mèt 'n tes vol potloejer en dee vroog of ze neet 'n foto vaan menier had.

Nou, jao. Meh dat waor wel 'nen awwe. Hunnen trouwfoto.

Of ze dee soms bij ziech had?

Nein? Meh heer zouw dee toch wel gere wèlle zien. Zouw ze 'm wèlle hole?

Jao, dat kós wel.

Nao 'n oor of drei waor ze trök, want ze had geinen oto en gei rijbewies en geine

[p. 110]

zoon veur häör te koume hole en had dus de bös mote pakke. Ach strips waor ze kwiet nota bene! Meh de groeten trouwfoto in e zèlvere lieske had ze bij ziech. Häöre maan stoont sjoen drop. Veerteg jaor jonger wel. En heer lachde nog.

Dee mèt de potloejer bekeek de foto vaan alle kante.

Of dat häöre maan waor, vroog 'r.

Jeh zeker. Heer zaog toch wel tot zij neven 'm stoont!

't Potloed bekeek de print nog ins hiel secuur, toen häör...

Nein, heer zaog 't neet, meh heer geluifde häör wel.

Toen begós heer te teikene. Iers zoe wie häöre maan op de foto stoont. En oondertösse vroog heer mer.

Of de foto ouch good liekende? Jao, meh...

Jao dat begreep heer wel. Waor menier kaal gewoorde? Nein.

Had heer 'ne knievel of 'ne baard gekrege? Nein, netuurlek neet.

Brèl? Jao.

Wat veur eine? 'ne Gewoene.

Jeh, vaan metaol? Vaan plastic? Vaan sjèldpad? Dat bedoelden heer. Ao. Plastic, dach ze.

Dikke of dun glazer? Roond of veerkenteg? Zoe oongever wie dee vaan häömzelf daan? Good.

Of menier dikker waor gewoorde? E bitteke, jao.

Had menier rumpels gekrege? Nein.

Waor menier erg veranderd in ze geziech? Nein, meinde ze. Get langer gewoorde mesjiens.

Of zien haore gries waore gewoorde. Jao, sniewit. Aha!

En, heer wees op ziene veurkop, of de haore vaan menier neet get achteroet waore gegaange?

Wie bedoelde heer dat?

Nou, of ziene väörkop neet groeter waor gewoorde.

Jao, dat wel.

Good zoe. En ziene moond?

Heer góng mer door. Meh wie heer veerdeg waor versjoot ze devaan wie good tot die teikening liekende.

Toen kós ze goon. Ze zouwe hun bès doen, dao kós ze vaan opaon. Ze mós dat mer aon hun euverlaote. Wach, nog éin vraog. Gein leuke, meh 't mós noe eimaol. Had menier mesjiens, kós 't zien tot heer 'n relatie had? Nein? Deste beter daan.

Ederen daag belde ze nao de pelitie.

[p. 111]

Nou, ze hoofde ziech gein zörg te make huur. Geregeld kaome beriechte binne. Heer waor op versjeie plaotse gesignaleerd. In de Struys oonder andere. En in d'n Tribunal. En bij Rika en Ma vaan Sloun. Mer rösteg, dee voonte ze wel.

Ze voonten 'm neet, meh op 'ne goojen daag stoont heer inins in de deur.

Heer zaog oet veur op te sjete.

Mèt 'ne kop wie 'ne bosduvel, 'ne wèlle baard en knievel en ze pak zaog oet of 'r demèt had geslaope in 'n leimkojl. Z'ne perreplu waor eweg, zoe good wie z'ne regejas en z'n sjeundoes.

Meh um ziene nek had heer 'ne nuie lerelap geknuip veur 'm neet te verlere. En heer stráolde!

‘Iech höb Mestreech gezeen!’ reep 'r. ‘Iech höb Mestreech gezeen.’ En dat op ze Mestreechs!

Heer dansde 't hoes in, puunde zien vrouw of heer gans vaan väörenaofaon mèt häör wouw beginne, leep mèt zien vojl sjeun gewoen de kamer in, leet ziech in 'ne stool valle, staok 'n sigaar op en reep: ‘E pèlske veur de jong! 't Leve is begonne!’

Ze heet 'm neet mie trökgekrege wie heer vreuger waor.

Noets mie.

Meh ze höbbe mier gelache in die lèste jaore es in hun gans leve vaanteveure.