Hojheh!

[p. 104]

Vertèlle

‘Noe höb iech toch get gehuurd,’ zag Nelia, ‘dat geluifste noets. En neet vaan de ierste de bèste, meh...’

‘Jeh, wát daan?’ vroog Julie oongedöldeg.

‘Nou, de kins die vaan Hogens, heh? De wèts wel, die dochter vaan dee rare mins, dee hei vreuger gewoend heet op 't heukske? Nein?’

Julie häör geziech drökde dudelek oet tot dee rare mins vaan op 't heukske häör niks zag.

‘Op wat veur heukske?’ vroog ze.

‘Meh dao. In dat hoes mèt dee balkon. Aoch, wie hètde dee ouch al weer? Get mèt 'n ei geluif iech. Heileg of zoe-get.’

‘Heileg? Höb iech noets gehuurd.’

‘Jeh, 't waor ouch neet heileg, meh get in deen trant. Heiman of zoe. Meh dee höbste toch dèks genóg gezeen! Heer leep altied mèt zoe klein hunneke. De wèts wel, zoe'n weurs op veer krom pu. Jeh wie heite die kringe. De zuus ze ouch altied in de reklaam.’’

‘'n Weurs op veer krom pu? Nou dat moot e raar bies zien. Of meinste zoe eine dee ze traine veur achter die bloodzukers aon te goon?’

‘Bloodzukers? Bloodzukers? Boe höbs diech 't noe euver? Zien dat vaan die wörm die d'ch de blood oetzoeke este in voel water geis zwumme of zoe?’

‘Nein, die bedoel iech neet, meh die bieste die oonder de groond zitte en die de knijns hun blood oetzoeke tot ze kepot zien. Broen en hiel dun.’

‘Broen en hiel dun? Nou, iech weet 't neet huur. En mote die weurste vaan diech die vaange? Boeveur?’

‘Nou, de kins toch wel dinke tot die boere dat neet leuk vinde es ze 's mörgens wakker weurde en al hun knijns zien nao d'n hasjemedeie?’

‘En dee maan vaan 't heukske leep daomèt roond?’

‘Nein! Neet mèt zoe'ne zoekerd! Mèt zoe'nen hoond, dee die moot vange!’

‘Ao. En wat waor dao noe mèt?’

‘Boemèt? Mèt deen hoond?’

‘Nein, netuurlek neet. Wat kin miech noe dee kromme sodok versjele?’

‘Jehmeh, de wouws miech get vertèlle en zoe'nen taks... Deh! Dao zègk iech 't zóe mer. Taks! Zoe heite die weurste op pu vaan diech. Takse zien dat. Dao brikste de nek euver este neet good oplèts. Lès bij Vroom nog. Löp m'ch e mins mèt zoe'n kring aon e reemke. Jeh 't waor eigelek neet bij Vroom binne meh in de portiek nog, boete. Dao löp dat mins en iech kom aon mèt zoe'n groete plestikke tuut in m'n han en inins dao gaon iech bekans op me geziech! Leep miech dat oonderkroepsel zoe oonder mien veuj in. Iech maakde m'ch toch 'ne sjuiver!

[p. 105]

Kós m'ch nog sjus aon dat mins vassjnappe. En weurt ze m'ch ouch nog gifteg, zègk iech d'ch! “Mens! Kujje nie uitkijke?” keek ze. Weur iech miech toch ouch effe kolereg, heh. Iech zègk: “Wat uitkijke? Wat uitkijke? Ken u die opgerolde schijterd van u niet lere uitkijke? Potverdommese rotkring! Ik had m'n nek wel kenne breke, nondedjouw! En as u niet oppas roep ik de pelitie!” Nou, toen góng ze gaw. Sjnapde dat bies op 'ren erm en eweg waor ze. Meine ouch nog tot ze us mote commandere, die.’

‘Jao, dat höbbe die allemaol euver z'ch, heh. Dat zien die dao-achter geweend zeker. Dalek bleffe en keke. Miene pap zag altied: Blaffende honde bijte niet, zag 'r daan es eine vaan us bang waor veur 'nen hoond dee blefde. Mehjeh, ze zègke wel mier, meh de kleine vaan us is toch mer ins door eine in z'n bats gebete. En dee blafde ouch en toch beet 'r. Iech zègk altied: Bieste kinste noets vertrouwe. Hun neet en katte ouch neet.’

‘Katte zeker neet! Die vaan us heet miech lès nog m'n ganse hand opegekrets. Dao, de kins 't noe nog zien. En dat is anders zoe leef bies, heh. Kin de gansen aovend op m'ne sjoet ligke knorre, de wèts wel wie ze dat doen. Zoe stèllekes in hun eige ligke te knotere vaan contentegheid. Meh soms, inins,... Nou jeh, noe had iech wel op 'r getrejd, huur. Neet mèt opzat meh wel hel. En dao gief ze m'ch toch 'ne keek! En ze spring tege m'ch op en krets miech zóe euver m'n hand. Doog hendeg pijn. 't Blieve toch bieste, heh.’

‘Jao. Meh iech moot devaandoor. Dao kump m'n bös en es 't ete neet op tied op taofel steit is 't kèrmis. Haw d'ch good, keend. Tzeens heh!’

‘De moos miech nog vertèlle vaan dee maan,’ reep Julie nog. ‘Meh dat kump wel. 'nen Andere kier. Hoj!’