Hojheh!

[p. 92]

Tineke

Wie Berthe en Gèr deen aovend laat thoes kaome nao 'ne langen daag mèt de ‘bejaardenbond’ in 'n bös roondgehóbbeld te höbbe door d'n Eifek, laog op de deurmat 'n oonsjijneg pepèrke.

Gèr had 't bekans in d'n drekbak gegoejd, wie heer obbins zaog tot get drop gesjreve stoont. 't Waor e stökske wat örgens vaanaof gesjäörd waor en in de kamer zat heer ziene leesbrèl op en oontcieferde mèt meujte 't kribbeleg handsjrif.

‘Niemand thuis. Bel om 12 uur! Tineke,’ loos 'r.

‘Wee is in gaodsnaom Tineke?’ vroog heer aon Berthe, wie die binnekaom nao häör hoegnudege klein kemissie.

‘Tineke? Tineke? Iech kin gein Tineke. Boemèt?’

‘Nou, hei.’ Heer gaof häör 't breefke. ‘Dat laog in de gaank.’

Ze loos 't, drejde 't veur alle zekeregheid nog ins um en zag toen beslis: ‘Iech kin gein Tineke. Wee zouw dat daan kinne zien? En die is aon de deur gewees? En die belt um 12 oor? Dao snap iech niks vaan.’

‘Iech ouch neet,’ zag heer. ‘En wieníe belt die um 12 oor? Venach of mörge? Iech gaon in eder geval nao bèd. Iech bin meuj. V'r huren 't wel.’

‘Jao, 't is 'nen hielen trèk zoe'nen daag,’ gaof ze 'm geliek.

Oonder 't oetdoen prakkezeerde Gèr nog: ‘Tot zoe mins noe neet 'ren achternaom debij zèt. Ofste mer éin Tineke op de ganse wereld höbs.’

‘Mesjiens 'n aw leefste vaan d'ch?’ plaogde Berthe nog.

Heer gaof gein antwoord. Heer kroop in ze bèd en doog zien ouge touw.

Meh e kerteer later vroog Berthe: ‘Sliepste al? 't Zal toch neet Tiny vaan Zjo zien gewees?’

‘Heh? Tiny vaan Zjo? Dao zeet toch geine mins Tineke tege! En die zouw vas gei breefke in de bös duie. En wat mós die hei koume doen trouwens? V'r zallen 't wel hure. Tröste.’

Heer drejde ziech um en doog of heer sleep.

Wie evels de klok oonder in de gaank twelf kier sloog, zag zij: ‘Noe zal 't miech benuie.’

Ze zag 't hiel stèllekes, meh heer drejde ziech um en zag: ‘Miech ouch.’

Mèt hunnen twieje laoge ze te wachte, tot heer zag: ‘Kom, 't is haos tien nao. Noe zal ze zeker neet mie belle. Nondepie, iech wouw tot die de sjiet kraog mèt häör breefke. Iech gaon slaope.’

‘Jeh, de wèts eigelek noets, mèt zoe-get. 't Kin ouch 'ne koejong gewees zien dee e smoesje wouw oethole. Meh iech bin altied bang tot... jeh tot get neet in orde zouw zien, heh.’

‘Noe laote v'r in Gaodsnaom goon slaope,’ zag heer nog ins. ‘Doeg d'n ouge

[p. 93]

touw en dink neet mie aon Tineke of aon wee daan ouch. Veer kinne gelökkeg oetslaope. Tröste.’

D'n daag daonao begós wie gewunelek: E bitsje knotereg en kuimereg, meh ietot ze aon taofel gónge waore ze al weer aon 't raoje. Droet kaome ze neet. Tineke waor en bleef e raodsel.

‘Boe kump dat vaandan, dat Tineke?’ vroog Berthe.

‘Vaan Hubertien of Lambertien of zoe-get. 'nen Echte Mestreechse naom. Of Leontien kin ouch. Meh de lui make allewijl de gekste naome vaan vaanalles. Martien, is ouch meugelek. Meh iech kin gein Tineke. Dat weet iech zeker. En iech gaon miech dao de kop neet euver breke. Um twelf oor belt ze en daan wete veer 't.’

Tege twelf ore zaote ze mèt hunnen twieje bekans op d'n tillefoon.

Um vijf nao twelf zag Berthe: ‘Ze is laat.’

‘Vief menute. Dat zeet niks,’ zag heer.

Um tien nao twelf voont zij: ‘Die belt neet mie.’

‘Wat is noe tien menute!’ reep heer. ‘Sjus ofs diech allezeleve zoe sjoen op tied bis.’

Um kerteer nao begós de klomel eindelek te rinkele. Gèr had 'm te pakke ietot de ierste bel waor oetgerammeld.

't Waor Harie.

‘Harie, luuster!’ zag Gèr geagiteerd. ‘Iech zit op e dringend tillefeunsje te wachte. Iech bel d'ch euver 'n oor of zoe trök.’

Heer smeet d'n hoorn neer en zag oonnudeg: ‘Dat waor Harie.’

Um éin oor gónge ze mer ete.

Tineke had neet gebeld. En ze belde ouch later neet mie en noets mie.

Nog langen tied woort aon femilie en vrun vertèld euver Tineke en gevraog of iemand die kós. Meh geine.

In de femilie woort wel 'n nui geweente aongenome.

Es d'n tillefoon örgens rinkelde op 'n oongewoen oor, zag altied wel eine: ‘Dat zal Tineke zien.’