Hojheh!

[p. 84]

Prelaot

Pestoer Janse duide besjeie hiel effe op de bel vaan 't pelies vaan de prelaot dee häöm had oontbooje.

Heer waor nog noets ieder in Roeme gewees, laot stoon tot heer dao iemand had mote bezeuke vaan zoe'n hoeg pesitie wie de prelaot. Vlak oonder de paus nota bene. Heer voolt ziech daan ouch neet op ze gemaak.

Heer had ziene bèsten en einegsten toog aon, dee volges zie zuster, die bij häöm hoeshelderse späölde, nog neet gans greun waor meh wel wied op weeg, en dee ze neet mie dörfde wasse umtot 'r zoe rot wie snouf waor. Zag ze.

Meh heer kós toch neet in ze gries kestuum... Heer mós neet draon dinke.

In zie dörp waor dat good. Dao leep 'r ouch al ins in 'nen trieko in de winter en in zien hummesmouwe in de zomer. Dat kós dao. Hei neet netuurlek.

Heer voont tot 't lang doorde en bekeek ziech nog mer ins de versering roontelum de deur. 'n Poort eigelek mier, groet genóg veur e peerd door te laote. Royaol gemaak dach 'r. Alles hei trouwens.

Die Sint Pieter! Geweldeg! Es heer dach aon z'n aajd kèrkske in 't dörp, mós heer in zien eige lache. Slivvenier mós ziech bij häöm toch mer behelpe. Meh 't waor wel dezelfde Slivvenier es dee vaan de Sint Pieter. Aozoe, cónstateerden 'r content.

Zouw heer nog mer ins belle? Dao waor nog altied niks te hure achter de mechtege deur mèt dat kunsteg houtsnijwerk.

Heer kledderde nog ins de twie trejje nao bove en duide noe get rizzeluter op de bel. E woonder tot ze hei al èllentrikke belle hadde, dach 'r. 't Hoort eigelek neet debij in dees ambiance. Te modern. Hei mós zoe'n groete lojbel zitte aon 'n kèttel en mèt 'n veer draon veur te blieve bómmele es me ze allang had losgelaote. De deur góng ope en e kleisper kepläönsje keek 'm vraogend aon. In 'nen toog! Gelökkeg tot heer had volgehawwe tege ze zuster!

De pestoer haolde 'ne groeten, imposante breef oet zien binnetes en wouw ze geve aon 't kepläönsje, wat vermoedelek väöl hoeger zouw zien es 'ne keplaon en ouch es 'ne pestoer, anders moch heer vás de deur opemake vaan de prelaot in Roeme.

Meh 't menneke winkde tot heer mós binnekoume in de euverweldegende vestibuul, woe heer daan toch d'n amvelop moch aofgeve.

De keplaon, of wat heer daan ouch moch zien, bekeek de breef oppervlakkeg en winkde menier pestoer in eine vaan de groete fauteuils langs de moer, neven 'n haafroond täöfelke mèt e portrèt vaan de veurege paus.

Toen góng heer door 'n hoeg deur, boe de poort vaan boete nog mer e kinneke tege waor, en pestoer voolt ziech wie langer wie kleiner weurde in die hal, mèt

[p. 85]

Prelaot

[p. 86]

stucwerk in de plefong vaan bloete ingelkes mèt guirlandes en boekètte vaan oonbekinde blomme en wéér ingelkes en guirlandes en blomme, blomme, blomme.

Heer woort get döl devaan en keek gaw nao de moer tegeneuver 'm, boe e groet sjèlderij Slivvenier aon 'r kruus leet zien, mèt 'nen offeceer dee häöm mèt 'n lans zien hart doorstaok.

De deur góng weer ope en 't kepläönsje winkde häöm.

Gehajd spróng heer op. Noe góng 't gebäöre!

De groete zaol slókde 'm op, wie de deur achter häöm touwveel.

Heer bleef stief stoon.

Wied eweg, achter 'n enorm taofel, waor de prelaot.

Ziene roejen toog en bekans eve roeje kop staoke fèl aof tege de moer achter 'm. Heer waor zoe dudelek aonwezeg in die leeg ruimte, me mós 'm zien, me kós neet langs 'm, heer waor dao en wijer waor dao niks.

Heer winkde de pestoer nao ziech touw.

Dat waor sjijns de geweente dao, veur te winke zoonder get te zègke, dach pestoer. Heer wachde nog, meh de geste vaan de prelaot woort sebiet dwingender, drifteger.

Wie heer daan toch mer mèt ingehawwe, stijf passe nao häöm touwgóng, maakde zien nui sjeun mèt lere hakke hel geluide op de blinkende parkètvloer, of e peerd langskaom. Heer kós neet stèller loupe, meh heer geneerde ziech veur 't kebaal wat 'r maakde.

Vaan op 'nen aofstand had 't geliekend of de prelaot 'n aureool bove ziene kop had, meh noe zaog heer tot 't de prachteg oetgestoke leuning vaan de zedeleer waor, die bove ziene ronne, kale kop oetstaok.

En ouch, wie heer korterbij kaom, zaog heer noe de twie stekende uigskes mèt de walle droonder bove de roej wange. De prelaot ziene moond drökde gein vräög oet, gein emotie, allein strengegheid, en de smal lippe vroge niks, belaofde niks, meh slote hermetisch de moond aof.

Wie pestoer veur de taofel stoont, 'ne stool waor neet dao, pakde de prelaot e besjreve vel pepier op, wat veur 'm laog en winkde stèllekes de mèt op en neer.

‘Kent gij dit?’ vroog 'r en de wäörd vele wie hagelstein op de taofel.

Pestoer kinde 't. Thoes had heer 'n copie devaan ligke. Zoeväöl fetsoen hadde ze wel gehad, de sjrijvers. 't Waor d'n ierste kier neet tot ze breve euver 'm hadde gesjreve. Nao de bisjop iers en nao Roeme tenslotte, nao de kardinaol.

Heer knikde.

De prelaot heel tien menute laank e sermoen euver gehoerzaamheid en eige-

[p. 87]

wijzegheid en gehoerzaamheid en luustere en gehoerzaamheid. Allein z'n lippe beweegde. Anders niks.

Toen winkde heer pestuurke weg, nao de deur.

‘Iech,’ zag pestoer mèt al wat in häöm waor, ‘iech gehoerzaam Christus!’

Toen drejden 'r ziech um en hel klatsjentere mèt zien hakke leep heer rechop nao d'n oetgaank. Heer keek neet mie op of um, maakde zelf de zwoer deur ope en leet ze mèt 'ne slaag touwvalle.

Wie 'nen haos sjoot oet 'n zijdeur 't kepläönsje veur d'n daag.

Pestoer zaog noe tot heer Janse hètde, wie heer, en doctor in 't kèrkelek rech waor. Op de deur hóng e sjèldsje en zoeväöl Latien rappeleerde heer ziech nog wel. Pestoer sjöddelde häöm amicaol de hand, al waor dat sjijns gaaroet neet de bedoeling, winsde häöm 't allerbèste en daolde opgelöch de trappen aof nao de stèl straot woe de prelaot in woende.

Oonder maakde heer e paar besjeie danspeskes en bedach tot heer in 't hotèlleke gaw ze gries kostuum zouw aontrèkke.

En dat kós de prelaot ziech neet permittere, dach 'r.

Héér wel.

Héér waor mer pestoer Janse. Oet Zuzaote.