Leven van Sinte Christina, de wonderbare. In oud-Dietsche rijmen, naer een perkementen handschrift uit de XIVde of XVde eeuw

In oud-Dietsche rijmen, naer een perkementen handschrift uit de XIVde of XVde eeuw

De redene die her Thomas dabt van Sintruden seide.

De gene die sinte Kerstinen leven
te latine heeft bescreven,
hi segghet ende bescrivet dat,
dat tSintruden inde stat,
te sinen tiden, een eersaem abd was,
die also hiet als hi, Thomas.
Die abd, hi was doen priester ind stat
van Sintruden, doen daer geviel dat,
dat men terechte sal vertrecken;
het weer onrecht soud ment bedecken.

Dees eersaem man, dees abd Thomas,

hi seid dat, doen hi priester was,
dat hi eenwerf, na mettenen, soude gaen
te hues weert, doense waren gedaen,

[fol. xlijv]

1555

met enen geselle, als hi plach,

 

in der dagheraet; daer hi sach

 

dat si met eer groter vaert

 

leed ende ginc ter kerken waert.

 

Daer volghden si haer in der kerken,

1560

om te siene wat si soud werken,

 

ende gincghen heimeleke staen

 

achter een columyne. Ende saen

 

so saghense ende mercten, waer

 

Kerstine haer nederwarp voer den outaer,

1565

ende lach daer als een sac allene,

 

ya die al vol es drogher bene.

 

Daer gaf si menech suchten ende carmen,

 

dats elken minsche mochte ontfarmen,

 

ende ginc daer haren lichame ane,

1570

ende begonsten gruwelec te slane,

 

ende haer borst daer toe, met beide

 

haren vuesten, ende seide

 

toet haren lichame, de maghet vri:

 

‘O arme lichame, wi langhe seldi

1575

mi quellen sus utermaten sere?

 

wie langhe seldi mi van minen Here

[fol. xliijr]

 

ende van sinen anscine verren?

 

Wi langh seldi mi hier doen merren?

 

Wanneer seldi begeven mi,

1580

dat mijn ziele quite ende vri

 

moegh weder keren te haren sceppere,

 

dies ic van herten seer begere?

 

Wee di, onseleghe, ende wee mi,

 

die gevueght ben hier met di.

1585

Dit ende des gelijcs seid si,

 

ende sloech oec voer haer borst daer bi.

 

Doen sprac si weder inds lichame persone

 

den geeste toe, de ionfrou scone:

 

‘O onsalegh arme ziele, waer hi

1590

ende om wat saken so queldi mi?

 

Wat houd u in mi, ocht wat mach u

 

genuechte in mi geven nu?

 

Waer om en laet di mi niet weder comen

 

ter erden, daer ic af ben genomen,

1595

ende rusten toten lesten daghe,

 

dat comen sal die eurtleke vlaghe,

 

als ic sal opstaen uter erden

 

ende weder met u geselt sal werden?

[fol. xliijv]

 

Waer om en gadi niet, wat meindi,

1600

in u euwelec raste, daer ghi

 

moeght gebruken dat hoghe gesinde

 

met allen seleghen sonder inde?...’

 

Also wile als si dit sede,

 

so suchte si ende carmde mede

1605

ende weende, de ionfrou edel ende fijn.

 

Daer na so ruste si alluttelkijn

 

in silencie, sonder spreken,

 

ende wart van godleker minnen ontsteken,

 

ende van heilegher selegher gedachte;

1610

so dat si alte sueteleke lachte,

 

ende nam met haren handen beide

 

haer voete, ende sprac hen toe, ende seide:

 

‘O alder suetste lichame, ende o

 

saleghe lichame, waer omme so

1615

sloech ic u so sere nu saen?

 

Waer om so heb ic u lachter gedaen?

 

Ghi waert mi ghorsam ende gemic

 

in allen goeden werken, die ic

 

met Gods helpen woude aengaen;

1620

waer omme so soud ic u dan slaen?

[fol. xlivr]

 

Torment ende doghen, arbeit ende pine,

 

die u besette te doene mine

 

geest, dat deeddi willechleke,

 

lieflec ende alte vervuldechleke.’

1625

Doen gaf si opte selve stonde

 

heme menech cuschen met haren monde,

 

ende sprac hem toe met bliden moede:

 

‘O suete lichame, o alte goede,

 

lide nu verduldechleke ende beide;

1630

want saen sal inde sijn van dinen arbeide,

 

tehant selstu des quite sijn.

 

Dan selstu rusten allettelkijn,

 

allettel so selstu slapen; maer saen

 

daer na so selstu weder op staen,

1635

ende comen van der erden hier ut,

 

als die bosine blaest ende lud.

 

Dan selstu nommer werden gequelt;

 

maer dan so salstu werden gefelt

 

met dienre zielen in deuwechheit,

1640

sonder eneghe gebrekelecheit.

 

Daer selstu met hare bliscap leiden:

 

die hier in deser iammerechheiden

[fol. xlivv]

 

ende in der druefheit was dijn gesellinne,

 

si sal daer sijn dan Gods vriendinne;

1645

dien ghi te gader hebt gedient,

 

hi sal daer sijn ur beider vrient.’

 

Met susteneghen woerden so smeecte si

 

haren lichame, de maghet vri;

 

met smekene ende suetechheden,

1650

so sette sine weder te vreden.

 

Daer na over een ure niet lanc,

 

so liet si ut gaen den wonderleken sanc,

 

daer ic af hebbe geseght hier boven,

 

ende ginc daer met haren sceppere loven;

1655

ende wart so sere vervult van binnen

 

van vrouden ende van geesteleker minnen,

 

dat dad scheen van buten aen horen

 

heleghen lichame, dat hi soud scoren.

 

Ernstelec geseght ende sonder spod,

1660

hi mach wel heten de wonderleke God

 

in sinen heileghen; want sunderlinghe

 

so was hi boven alle wonderleke dinghe

 

in sinte Kerstinen wonderleke.

 

Gebenedijd si hi euweleke…