Leven van Sinte Christina, de wonderbare. In oud-Dietsche rijmen, naer een perkementen handschrift uit de XIVde of XVde eeuw

In oud-Dietsche rijmen, naer een perkementen handschrift uit de XIVde of XVde eeuw

[fol. viijv]

Hoe dat si van haren vrienden was gevaen, ende hoe dat si was gevued van haren maeghdeleken borsten.

Hier na so vlau de heileghe Kerstine
der liede geselscap in de wuestine;
want het docht haer sorchlec ende pine
onder de liede van ertrike te sine.
Daer omme so clam si op die boem,
het es de waerheit, en es geen droem,
op doverste der torene ende der kerken
so sachmenghe vlien als ment woud merken;
op alrehande dinghe die hoghe waren
mocht menghe menechwerf sien varen,
so dat men waende seker van hare,
dat si al vol van vianden ware.

Te lest met pinen als sise vanden,

so vincgen sise ende vondenghe met iseren banden.
Daer doghese groet ermoede ende leet;
maer die den sinen niet af en geet

[fol. ixr]

 

noch en begeeft, die hemelsche vader,

 

hi brac beide bande ende vetren algader,

325

ende verloste sijn werde vriendinne.

 

Doen vlause verre henen, inne

 

den welden bosche, over waer,

 

ende in den bomen so leefde si daer

 

na vogel maniere, na vogel wise.

330

Ende als haer lichame behoefde spise,

 

al was hi suptijl, behindech ende snel,

 

sien conste nochtan geleden niet wel

 

sonder spise, sien moeste groten

 

honger liden, als ander liede moten;

335

swaren honger so doeghde si.

 

Nochtan soen woude, die maghet vri,

 

weder keren doer gene pine;

 

maer bleef daer allene in de wuestine

 

met Gode, dien si innechleke bat

340

ende vriendelec ende onnodechleke, dat

 

hi aensaghe haer iammerechheit

 

metten oghen fiere ontfarmhertechheit.

 

Ende sonder merren daer na saen,

 

als si haer oghen op soud slaen,

[fol. ixv]

345

so sach si haer maeghdelec borste aen,

 

die droghe waren sonder waen,

 

dat si melc schegen nature gaven,

 

daer si haer selve met mocht laven.

 

Dat was een wonderleke dinc,

350

dat melc ut maeghdelec borste ginc;

 

want na Gods moeder, soen quam

 

noyt dies gelijcs, dat ic vernam.

 

Nu hoert wat si doen voerwert dede:

 

si nam dat melc ende vuedde haer daer mede,

355

so dat si spise engeen en at

 

in negen weken, anders dan dat.

 

Hier binnen was si gesocht ende vonden

 

ende met iseren banden gebonden,

 

also als si oec was te voren;

360

maer het was te vergeefs, het was verloren.