Geestigh liedt-boecxken
(1621)–G.A. Bredero–
Auteursrechtvrij
[pagina 240]
| |
Stem:
| |
[pagina 241]
| |
2 Wat wil ick my verbloemen,
En decken met de lien,
En u de werelt noemen,
Die ick doch niet kan sien:
't Is al te veer ghetreden,
'k Wil in mijn selven gaen,
Voor uwe goedicheden,
Die 'k heb te seer midaen.
3 Ick heb door mijn misdaden,
En grouw'len onbepaelt,
In plaets van u ghenade,
V straf op mijn ghehaelt.
Och ick en kan niet rusten,
Van eyghen wil verwoet:
| |
[pagina 242]
| |
Want laes! mijn quade lusten
Die dryven my van 't goedt.
4 Helaes! ick ben te gierigh,
Na mijn verderf en schandt,
Ick volch noch al te vierich
Mijn beestich onverstant:
Ick ben vervreemt van reden,
Mijn sinnen wilt en woest,
Vol ongeregeltheden,
Die hollen even noest.
5 Gelijck twee dolle Meeren,
In onbedwonghen run,
Onmoog'lijck sijn te keeren,
Maer vlien door dick en dun,
| |
[pagina 243]
| |
Tot sy haer meester storten
In 't water of in 't slijck,
Soo doen sy my verkorten
Mijn leven iammerlijck.
6 Och had ick konnen hooren
V inspraeck eer ick viel!
Soo soud' ick nu u tooren
Niet draghen op mijn ziel,
So soud' ick nu niet dulden
De heymelijcke smart,
Van mijn bekende schulden,
Geloos-pant op mijn hart.
7 O Heer ick ben verwonnen,
Ick ken 't in mijn gemoet,
| |
[pagina 244]
| |
Maeckt van mijn ooghen bronnen
Van water en van bloet,
Die tot den Hemel springhen,
Tot voor u Majesteyt,
Op dat sy u bedwinghen
Tot u barmherticheyt.
8 Doet doch so groote dinghen,
Aen my benaude Man,
Dat daer u kraeltjes singhen,
In eeuwicheden van
V goetheyt en het wonder,
Dat niet kan sijn vol-eert,
Dat is dat ghy een Sonder
So salich hebt bekeert.
| |
[pagina 245]
| |
9 So sullen alle Menschen,
(Ten minsten sullen 't dien,)
Die mijn welvaren wenschen,
En garen souden sien,
V opter aerden loven,
Tot in u Hemelrijck,
En d'Engeltjens hier boven,
V prysen eeuwelijck.
|
|