Landgoed

[p. 48]

Het obscure

Woorden, bekend, in bewaring
rollen als kiezels tussen de tanden
klinken en zeggen: niets
dat licht geeft in de kelder,
niets zien wij van bovenaf.
Een jodelende Tiroler
schopt het verder.
Maar of elpenbenen episch
door het lelieveld van Elyseum
zwalkend, een stem opschrikken
die domweg zich verheft?
Die stem te willen zijn en horen
geen verzen te slijpen als brand-
glazen voor leed, stenen voor wijsheid
maar te liggen als een vijver
waar de eend uit opstijgt
schrijvend bij het afscheid
op het water zijn gedicht
gedachteloos.