Verzamelde gedichten

[p. 241]

Αγαπη

Door krochten en spelonken, duisternis
van rouw en koude ben ik heengegaan,
ik heb oorlog aanschouwd en dodenkampen,
aan hoeveel groeven heb ik niet gestaan;

wanhoop en wanden en het bitter woord
littekens schrijvend op mijn huid en hart;
men leeft, en dat is alles, of leeft niet:
een schaduw van zichzelf, zwijgend en zwart.

Vreemd wonder als langs het gekromde pad
een rode roos ontbloeit aan hoog dor hout,
door nachtkilte noch dood te wederstaan.

Zie hoe onzegbaar schoon onschendbaar kuis
dauwt dit volmaakt gelaat, wat raakt mij aan,
nu soeverein prins van het rozenkruis.