Verzamelde gedichten

[p. 109]

Weerzien

Wie eenmaal naar het oosten is gevaren
geraakt voor goed in een vervreemd bestaan.
Hij telt de dagen der gekwelde jaren,
hij is vertrokken; maar komt nooit meer aan.

De huizen waar wij een herkenning wachtten
dragen een leeg en afgewend gelaat,
de mensen gaan gehaaster langs de grachten
en orgels spelen in een andre maat.

Niemand ontdekt: hij is terug gekomen,
de mensen en de dingen groeten niet.
Hij had nooit afscheid van de stad genomen,
maar zij nam afscheid van wie achterliet.