Verzamelde gedichten

[p. 107]

Afscheid

Uit de nevels in de open zon,
kleur en geuren worden plotsling feller,
't leven groter maar de dood is sneller,
heviger en korter bruist de bron.

Dit is wat men nooit te-voren weet;
al die naar het Verre Oosten trekken
zullen spoedig smartelijk ontdekken:
voortaan ligt er steeds een schip gereed.

Altijd wenkt een ander vreemder strand,
wordt een hand ten afscheid toegeknepen,
rusteloos tot men weer in kan schepen
naar een volgend tweede vaderland.

Want wie reizen in het grote licht
en hun vleugels aan zijn hitte schroeien
weten: ik mag minnen of verfoeien,
heimwee blijft ons eeuwige gericht.