Verzamelde gedichten

[p. 93]

Djakarta

De gevels zijn doodmoe van het verbranden
in het witsplitsend vuur op kalken muur,
verweerde daken hangen over randen
van gloeiend lood. Als in het laatste uur

sissen de kobaltbommen van de zon
op smeltend asfalt, en het zieke water
zakt uitgeput tussen verschroeid beton.
De tijd verteert en het wordt nooit meer later.

Maar elke middag weer valt onverwacht
de schemer om krijtwit geschrokken muren,
de dag breekt in een plotselinge nacht,
donkere deken om schijndode vuren.

Want ondergronds smeult de verdrukte vlam,
kruiphitte sluiphitte onder de palmen;
over het asfalt en de erven dwalmen
de geesten van haar ongebluste gram.