Verzamelde gedichten

[p. 59]

Huiszoeking

Het scheen dat waarlijk àlles was verloren:
gezin en huis, vrijheid en vaderland.
Van dit bezit werd niets ons meer beschoren
dan dertig kilo in een concentratiekamp.

Nu is het laatste dat ik nog bezat:
wat poëzie, haar brief, haar laatste woorden,
vijandlijk eigendom verklaard; ik had
vergeefs gehoopt dat dit mijzelf behoorde.

En nu behoort mij niets meer dan mijzelf
en enige barok verstelde kleren.
Is 't niet het best de hongerige rest,
dit vege lijf, maar zelf te liquideren.

Maar ach, wie weet hoe eens een vrouw, een kind
bij toeval dralend waar het pad afslaat,
spelenderwijs mij bij het draadhek vindt
en even glimlacht voor zij verder gaat.