Verzamelde gedichten

(1965)–Willem Brandt– rechtenstatus



[pagina 50]
Potloodstrepen Men telt de dagen aan de wanden af, een onafzienbaar woud van potloodstrepen; nog zo veel jaar voor men zich in zal schepen, het eind der zelfgekozen ballingschap. En elke avond bij de klamboe-deur is weer een dag gewonnen. Of verloren? Wier moede harten tot het heimwee horen stellen verlies en winst gelijk teleur. Wanneer de laatste strepen nader komen waarnaar men jarenlang heeft heengeleefd, beseft men dat het schoner is te dromen dan te ontkomen wat men wederstreeft. Wie dan het oude vaderland aanschouwt merkt reeds de dag dat hij weer in zal schepen; dolende door een woud van potloodstrepen totdat de dood òns tekent in het hout.