Vaderlandartikelen 1937

De profeet in zijn eigen land

Campert krijgt een standje uit Westkappel.

In het Septembernummer van ‘Elckerlyc’ (waarin verder o.m. opstellen over v. Schendel en den beeldhouwer Albert Termote) heeft de redacteur de meening van verschillende lezers gevraagd over den roman ‘Wier’ van Jan Campert, die in Zeeland speelt en daar veel tegenstand bij de bevolking schijnt te ondervinden. Een Westkappelsche boerenvrouw geeft in de volgende bewoordingen haar opinie ten beste:

‘'t Is zonde wat een raor boek. Als ik Wanne Cysouw was, gloof ik nie dat ik 't er bie zou laten.

Ik hebbe m'n best edaê in dat boek ies echt Weschappelsch te vinden, maer dát is niks.

Dat boereôf van Cysouw is 't er, naest den toren, maer ik begriepe nie, dat z'n begraefenisse dan deur 't dorp moet, z'n uus is dichtebie 't kerkôf. Het durp leit onder den diek en nie achter de dunen.

Van Eben-Haëzer en Nooit Gedacht ebbe ik nooit èhôore, die hoven bin nooit op Weschappel êwist.

Dat joengers van ons durp in verdachte kroegen loope is ook gin waer.

Geen èen Weschappelaer loopt mee een burger meisse, kal je begriepe en zeker nie uut stad. Dan is z'n zelf geen echte Westchappelaer mê.

Die Jan van den dokter (Jan Campert) ad 't beter moete doe. Ie ei ook nog geprobeerd net zoo te schrieven as ons praote, maer dat is cêlemaele niks.

In 't begin docht ik dat 't wé mooi zou zien. Die Gabe die z'n leste stikje land verspeelt, “'t is zonde die joén”, dat begon nie sicht mae dan ôort het mis.

Een lichtwachters uus ble Weschappel in de dune is nooit ewist. En een soort vrommes as Tanne Ingelse is ook nooit op Weschappel ékomme en dan toch zeker nie vôo 't licht, dat doet altied een manspersoon.

D'r is van aolles bie mekaore ésleept om een boek te kriege of 't waer of nie waer was doet 't er nie toe. 't Za wé nie makkelijk zien om een boek te schrieven, mae doet 't dan liever nie.’

Een andere Westkappelaar vindt ‘Wier’ ronduit ‘een lillijk boek’. Het is te hopen, dat Campert deze slagen zal overleven. En in het vervolg moet ‘Jan van den dokter’ liever zijn licht opsteken bij de babbelkousen van zijn land, die tegenwoordig hun invloed tot in de litteraire tijdschriften doen gelden.

M.t.B.