Teirlinckiana
Hij kwam, zag en overwon, met Willem III in de rug en een afgrond van ruimte om het wielend lichaam. Hij kwam in de holle zaal van een vergaan geslacht, hij zag een gemengd publiek en overwon de Koningszaal van Artis en daardoor het publiek.
Hij, de gebarsten profeet in smoking... Herman Teirlinck.
Wij verwachtten de man van Mijnheer Serjanszoon en van Ik Dien; een respectabele figuur met een litterair verleden. Wij verwachtten een ivoren aapje misschien, precieus, broos en fin de siècle...
Hij overwon als een ander, een zelfvernietiger; als een geniale zenuw, als een gespannen boog, als geparfumeerd buskruit, als een mobiele Chinees. Hoorden wij, wat hij te zeggen had? Ach neen; hij sprong door de zaal, over de stoelen, over de koppen, gaf hier een mep, daar een pétillant compliment. Hij trok mij aan de oren, zo goed als de bobbed-hair-juffrouw voor mij, zo goed als zichzelf. Alles ter meerdere ere van het toneel.
Deze spiraalveer lachte ons uit. Hij ontrolde niet dadelijk. Hij streelde peinzend zijn eigen woorden en gesoigneerd haar. Excuseerde zich, dat hij exploderen moest. Een wetenschappelijke inleiding met een knipoogje.
Hij ontvouwde zich. Naast de lila buttonhole begonnen de handen van het luchttoernooi. De mond begon de hopeloze strijd voor een nieuwe dramatiek. Maar
Auteursrechtelijk beschermd