esprit verbergt zich een klein levensdrama; de mens ‘alleen’; alleenheerser in het lachwekkende rijk van zijn eenzaamheid, waar hij niemand rekenschap verschuldigd is van kleding of ‘maintien’. Voor degene, die geneigd is, zijn stille uren in een romantisch licht te zien, een uitstekende remedie; voor quasi-expressionisten, die het causaal verband van de zin als overwonnen proclameren, zonder een andere vorm daarvoor in de plaats te kunnen stellen, een beschamende les. Waarmee intussen geenszins gezegd is, dat Duvernois' werk naar didactiek zou rieken; daarvoor is het te zeer van de goddelijke gallische geest doortrokken.
Deze allermodernste dichter, bezeten door de allermodernste gedachtencombinaties, papagaaien, mineralen, valiezen en Novalis-blauwe-bloemen, die het geheim van zijn dichtmethode aan een bewonderende vrouw verraadt, terwijl hij zich onbespied waant... wie had hem beter kunnen spelen dan Constant van Kerckhoven? Zowel in de ellende van een allerondichterlijkst figuur te slaan als in zijn hartstochtelijk pleidooi aan zijn geliefde, bereikte hij meer dan het alleen-komische. Mien van Kerckhoven-Kling was een kunstaanbiddende dame vol gratie, die tenslotte toch boven alles vrouw is. Julia de Gruyter als werkster en la Chapelle als wanhopig verliefde jangeling brachten beiden met veel talent het humoristische element naar voren.
17 mei 1924
M.t.B.
Auteursrechtelijk beschermd