Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 49]

Zeventiende strofe

Dit is uit alle
wereldsch bezit de
simpele bruidschat
dien ik u aanbreng:
wat mijn verlangen-
duizelende oogen
in hunnen opgang
tot uwen aanblik
vonden verstrooid aan
eeuwige schoonheid,
redden aan onver-
vreemdbaar goed.

Weinige zuivre ge-
regene parelen
die voor den glans uwer
oogen niet kwijnen:
vroeg in den lichtenden
morgen der kindsheid
hief mijn onnoozelheid
de eerste aan de stranden der

[p. 50]

 

spieglende levenszee;

 

laat in den avond

 

van eenzaam gisteren

 

gleed de allerlaatste uit de

 

huivrende weelden der

 

sterrenbebloesemde

 

windlooze hemelen

 

neêr in het zalig geduld van mijn schoot.

 

 

 

Nu dat ons heden,

 

nu dat ons morgen

 

ruischt als zijn eindelijk

 

eindeloos amen,

 

neem als uw deel uit mijn

 

zalige handen het

 

glinsterend snoer van ver-

 

vulde beloften,

 

de uurlijks geprevelde

 

krans van verlangen,

 

al mijner sterflijke

 

dagen winst.