Alianora(1924)–P.C. Boutens– Auteursrecht onbekend Vorige Volgende [pagina 42] [p. 42] Dat liet van den narre Het was een ridder vri ende coen, Van minneliken seden, Hi troude een vrouwe jonc ende scoon, Des en was hi niet te vreden: Van alden sconen oghen Syn herte wart ghetoghen. Doch bi den vrouwen blont ende blanc, Die hi beminnen mochte, En vant hi niet die jare lanc Die ene die hi sochte, Tot van den wilden lusten Syn herte woude rusten. Wie esser die op eerden weet Syn eyghen sotte herte? Dat leert een man in druc ende sweet Van dusent wisen smerten. Maer weynich die met eren Hemselven coomt te leren! Die ridders saten bi tgelach, Si aten ende si dronken. Den sangher sanc tot dat den dach Quam door die nacht geblonken... ‘Nu, sangher, singt ten leste Dat scoonste liet, dat beste!’ [pagina 43] [p. 43] Hi sanc een lustich liedekyn Van der alderscoonsten vrouwe: ‘Haer haer is als der sonnen scyn, Haer oghen hemelsblauwe, Haer wanghen witte rosen Daertusscen rode blosen. Haer herte es als een borne claer, Van water soet so trouwe...’ ‘So segt mi, sangher, over waer Den edelen naem dier vrouwe! Waer mach die overscone In alden lande wonen?’ ‘Een name is als een sidyn cleet. Een cleet is saen versleten. Ic swyghene: dat ghi niet en weet, En cont ghi niet vergheten... Si en can niet verre wonen, Die moeder uwer sonen!’ - - Het was een ridder vri ende coen, Van minneliken seden, Hi hadde een vrouwe trou ende scoon, Des was hi sere te vreden. Van ghenen anderen oghen Syn herte en wart ghetoghen. Vorige Volgende
Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend