De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Scharten, Carel (Theodorus)

Nederlands romanschrijver en dichter (Middelburg 14.3.1878-Florence 30.10.1950). Debuteerde als dichter in na-tachtiger trant. Werkte als criticus sinds 1903 mee aan De Gids.

Hij maakte vooral naam met een aantal romans, in samenwerking met zijn vrouw geschreven, o.a. Een huis vol menschen (1908) en de populair geworden trilogie De jeugd van Francesco Campana (1924-1925). Door zijn tamelijk pretentieuze stijl en zijn wijsgerig-religieuze bezinning is Scharten als criticus verwant met Dirk Coster. Sinds 1924 woonachtig in Florence ondergingen de Schartens talrijke Italiaanse invloeden; daar hun latere werk literair zwak is en niet geheel vrij van fascistische sympathieën, verloren zij in de jaren dertig grotendeels de waardering van het Nederlandse publiek.

Werken:

Voor-Hal (1901); De krachten der toekomst (1909); Kroniek der letteren, 3 dln. (1916-1920); De bloedkoralen doekspeld (1921); De zonde van koning David (1933); De schatten van Groot-Griekenland (1939); Verborgen schoonheid van Toscane en Umbrië (1948); Het verloren paradijs. Kinderherinneringen (1949). Samen met Margo Scharten-Antink o.a.: De vreemde heerschers (1911); Typen en curiositeiten uit Italië (1917); 't Geluk hangt als een druiventros (1919); De nar uit Maremmen, 3 dln. (1927-1929); Het wonder der liefde (1931); De gave gulden (1934); De groote Zorzi (1938).

Literatuur:

D. Coster, in Jaarb. Mij der Nederl. Letterk. 1950-1951 (1952); A. Salomons, in Herinneringen aan schrijvers die ik persoonlijk heb gekend (1968²).

[G. Stuiveling]