Eig. Hermann Johan, Nederlands prozaschrijver (Rotterdam
4.9.1868-Amsterdam 15.9.1937). Zoon van de uitgever Jac.G. Robbers.
Gymnasiumopleiding, daarna werkzaam in de boekhandel. Wijdde zich sinds 1905
geheel aan de letteren; werd toen redacteur van Elseviers Geïllustreerd
Maandschrift, waarvoor hij kritieken schreef. Was in hetzelfde jaar
medeoprichter van de Vereeniging van Letterkundigen. Kwam als bestuurslid
hiervan en van het Nederlands pen-centrum op voor de materiële belangen
der auteurs en publiceerde in dit kader de brochure Aansluiting bij de
Berner conventie (1905). Debuteerde met verhalen onder het ps. Phocius en
schreef daarna een aantal breed opgezette en objectieve realistische romans,
die treffen door de milieuschildering van de bourgeoisie. In de driehoeksroman
De bruidstijd van Annie de Boogh (1901) fungeert de kunstenaar als
tegenstelling tot de materialistisch ingestelde zakenman. Zijn tweedelige
Roman van een gezin (1909-1910) werd het prototype van de familieroman.
Toen dit genre in diskrediet raakte,
[pagina 485]
[p. 485]
verminderde ook de aandacht
voor het werk van Robbers.
Werken:
Een kalverliefde (1892); De verloren zoon (1895);
De vreemde plant (1895), nov.; De roman van Bernard Bandt (1897);
Van stilte en stemming (1905), verh.; Helene Servaes (1914);
Een oude Beierse stad, Rothenburg (1918); Een mannenleven i,
Sint-Elmsvuur (1920); De Nederlandsche litteratuur na 1880 (1922);
Het ontstaan van een roman (1922); Litteraire smaak (1924);
Een mannenleven ii, Op hooge golven (1924); Een mannenleven iii, De
thuisreis (1927); Redding (1933).
Literatuur:
E. d'Oliveira, in De jongere generatie (1910); E. Zernike,
H.R. als romanschrijver (1928); Idem, `Levensbericht H.R.', in Jaarb.
Mij der Nederl. Letterk. (1937-1938); W.J. Simons, De tijd van H.R.
(1968); Idem (ed.), in Hakken en spaanders (1970).
Auteursrechtelijk beschermd