lend in Kooimans werk is de
grote eenheid van thematiek en vormgeving. De hoofdpersoon is gewoonlijk een
jongeman die zichzelf en zijn verhouding tot de werkelijkheid als sterk
problematisch ervaart. De eigen identiteit en de wezenlijke aard van wat hij
als buitenstaander waarneemt, vormen bronnen van twijfels en onzekerheden. In
de vorm vindt dat zijn uitdrukking in een hoge mate van gestructureerdheid:
manipulaties met de tijd, spiegelingen en parallellen in motieven en
personages, en vooral de subtiele hantering van verschillende
vertelperspectieven die distantie, onzekerheid en vervreemding scheppen. De
invloed van bewonderde voorbeelden als Gombrowicz, Nabokov en Handke is hier
duidelijk waarneembaar. Daar zowel verteller als hoofdpersoon, de laatste vaak
tot in de naamgeving toe, bewuste afsplitsingen zijn van de auteur, is er zo
een rechtstreekse band met de biografische en maatschappelijke
werkelijkheid.
Na de met veel terughouding ontvangen debuutbundel
Manipulaties (1971) betekende de roman Een romance (1973) een
doorbraak. De grote stilte (1975) werd bekroond met de Van der
Hoogtprijs 1977.
Mede door de levendige verteltrant het best geslaagd is
De vertellingen van een verloren dag (1980), een roman waarin door
ingenieuze kaderverhaalachtige constructies de confrontatie van de hoofdpersoon
met zijn verleden verschillende parallellen krijgt, tot op het meest algemene
niveau toe: de doem van wo ii die door de vernietiging van het humanistische
verleden voor de naoorlogse generaties een leegte heeft geschapen, waarin
alleen het gevecht om een nieuwe identiteit het leven mogelijk een nieuwe zin
kan geven.
Auteursrechtelijk beschermd