De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Faverey, Hans Antonius

Nederlands dichter (Paramaribo 14.9.1933). Zijn poëzie die op het eerste gezicht niets herkenbaars communiceert, stuitte aanvankelijk op grote weerstand. Door een consequent toegepast wegwerkprincipe bevat elke tekst een op niets slaande combinatie van zelfstandigheden die, nauwelijks tot stand gekomen, weer ongedaan wordt gemaakt.

Langzamerhand kregen kritiek en lezers oog voor deze betekenisloze poëzie, `onthechtingsoefeningen' zoals Faverey het zelf formuleerde. Dat betekenisloze is een aspect van een soort poëzie, die in Europa bij Mallarmé en de symbolisten lijkt te beginnen: door allerlei ontkenningen wordt iets van eeuwige waarde, zonder beperkingen van tijd en ruimte, gesuggeerd. Deze negatieve mystiek is ook verwant aan de paradoxen van de Griekse wijsgerige school van de Eleaten (500 v. Chr.) die alle tijd schijnen stil te zetten, of aan Zenboeddhistische beginselen, die hetzelfde beogen. Uit beide bronnen put Faverey rijkelijk, zonder dit te vermelden, wat zijn gedichten niet toegankelijker maakt.

Men kan Faverey's poëzie het best zien als een spel met variaties, waarin de dood op een afstand moet worden gehouden, duur het moet winnen van tijd. In zijn hommages aan o.a. Sappho, Hercules Segers, Couperin duidt hij werkwijzen aan waarin deze paradox gerealiseerd lijkt te zijn.

Werken:

Gedichten (1968); Gedichten 2 (1972); Chrysanten, roeiers (1977); Lichtval (1978), ook in De Revisor, 5 (1978); Gedichten (1980); Zijden Kettingen (1983).

Literatuur:

R. Bloem, in Kritisch lexicon van de Nederlandstalige lit. na 1945 (1980); T. van Deel (ed.), in Over gedichten gesproken (1982); H. Speliers, `H.F., de dichter van de nulhypothese', in Ons Erfdeel, 26 (1983).

[R. Bloem]