Bontridder, Albert
Vlaams dichter en essayist (Anderlecht 4.4.1921). Als
architect ontwierp hij de woningen van Louis Paul Boon en Marcel Wauters en ook
zijn eigen huis. In 1952 stichtte hij het tijdschrift Architecture. In
1960 werd hem de Van de Venprijs voor bouwkunde toegekend. Als dichter
én als architect verzet Bontridder zich tegen de massificatie en
uniformering in de moderne maatschappij. Dat thema beheerst de bundel Huizen
vieren haat (1979), maar ook de essays en studies die de auteur aan een
leefbare architectuur, een spel tussen licht en stilte, wijdde. Typerend voor
zijn humanitair engagement is ook zijn voorzitterschap sinds 1974 van het
Vlaamse pen-centrum.
Bontridder publiceerde eerst poëzie in het Frans
onder invloed van Éluard. Maar vooral Jan Walravens heeft hem sterk
beïnvloed. Bontridder behoorde tot de groep Tijd en Mens
(1949-1955) en later tot de groep Kentering (1967-1977). De
levensopvatting die in zijn incantatorische en ideeënrijke poëzie
steeds terugkeert, is verwant aan die van Georges Bataille. Het individueel
bewustzijn is een breuk in de continuïteit van het bestaan. Alleen de dood
schenkt ons terug aan de verloren gegane continuïteit, maar ook de erotiek
en de poëzie kunnen een brug slaan naar wat ieder van ons verloren heeft.
Bontridder kreeg o.m. de Dirk Martensprijs in 1970 voor de bundel Ook de
nacht is een zon (1969) en de Jan Campertprijs in 1972 voor de bundel
Zelfverbranding (1971).
Auteursrechtelijk beschermd