Zangen van hoop

[p. 72]

Mei 1917

Laat ons niet heffen 't hoofd te stout,
het was zoo diep terneergevaren.
De Mei! de Mei! dat woord van goud
dat woord, dat woord dat door de jaren
onze zielen zette in 'n gloed
't verweesde harte deê zoo goed.

Laat ons niet heffen 't hoofd te stout,
wij zijn weer zwak, onz' arme paren
gaan als wie naar zijne woning schouwt
door vuur en brand terneergevaren:
waar was ons huis, ons beetje goed?
onze woonstee, onze kracht en moed.

Laat ons niet heffen 't hoofd te stout,
de oogen van de martelaren
die vielen, herfstblad in het woud,
gebroken oogen, staren, staren,
'n damp van brand, 'n damp van bloed
maakt bitter onzen aâm, als roet.

O, Mei! O Mei! O Mei vervloekt
met al uw kleur en zangenspelen.
De leeuwrik zingt, de duif roeroekt,
éen lied kwettert uit duizend kelen,
maar 'k hoor 'n stem die zwaarder slaat
'n wolk flardt op het aardgelaat......

......De stoet bebloemd en rood bedoekt
herdenkt zijn duizenden gespelen:
een hart dat zich tot zang verkloekt
ziet angstig die doodsgogen, velen,
en zwijgt weer stil: en 't liedje gaat
lijk de laatste zucht van maat en maat.

[p. 73]

 

En wijl het kind naar 'n bete zoekt

 

en moeders 't hongeren verhelen

 

doch dorren in haar bloed: tjoekt

 

ver 't kanon, de vlammen telen

 

'n moord en brand, en gruizel slaat

 

het mensch en dier en stad en straat.

 

 

 

Laat ons niet heffen 't hoofd te stout,

 

wat heeft het hart al niet verloren,

 

de droomen, het millioenenvoud

 

waar zijn zij? waar doen zij zich hooren?

 

'n stemme hier en daar... ...'n lied,

 

't koor is verstrooid en ging teniet,

 

......'t koor is verstrooid en ging teniet.