Zangen van hoop

[p. 40]

Het Meisje van de Melk

De roode armen zwaaiden
de roode armen zwaaiden
de emmer schokte mee.

De leerpantoffels klekten neer
sprongen omhoog en daalden weer,
't grauw rokje plooide ree.

Als 'n ranke lelie uit zijn blad
tot 'n rijpend, zonnewonder spat
wat zij uit heup gerezen.

Haar haar kon van den zonneschijn
haar vel van bronsgebruind satijn
haar oog van sterlicht wezen.

De blauwe emmer danste, glom,
aan 't wit voorschot, dat vleugelde om
tot 'n witten windekelk.

De schoven zagen 't meisje gaan
en bleven goud te glanzen staan
naar 't meisje van de melk.

De zon die wou haar ook wel zien
die liet zijn gouden scheuten vliên
rondom het strakke jakje.

In 't kuiltje dat daar openlag
daar kittelde hij 'n goedendag,
lei er 'n gouden plakje.

Rondom haar was het licht in 't wijd
als 'n gouden wade uitgespreid
lag sprankelend te schijnen

[p. 41]

 

en waar haar hooge rankte ging

 

daar was een schitterfonkeling

 

van gouden lichtfestijnen.

 

 

 

De roode mond die trok zich dicht,

 

'n wijnroodstreep in 't brons gezicht,

 

de sterrenogen schenen.

 

 

 

De roode armen zwaaiden

 

de slanke armen even draaiden

 

in 't dragend overlenen.