Zangen van hoop

[p. 13]

Aan een stervenden Vriend

Het hoofd ligt nu zoo wit, en zwart
de baard en 't haar op 't witte kussen,
lijk doode ravenvlerken vlekken tusschen
de witte wintervelden. Verward

gaan nu uw woorden uit uw dwazen mond
die wit en blauw is en van schuim betogen,
daar gloedt en brandt iets in uw donkre oogen
dat waanzin is en wanhoop: zij zien rond

en voor zich uit en zien niet. Zoekt gij
de englen in den hoogen hemel, en vindt ze niet?
ziet gij de sterren als werelden van licht

door zwarte hemelnachten dansen eenen rei?
hoort gij den Zichter met zijn stervenslied
aanruischen en beeft ge? beeft ge... nu voor zijn gezicht?