Wat zang en melody

[p. 38]

De zee zong stil.

Als zilvren speelgoedtreinen
langs goudgedreven wegen
schoten de golven langs het watervlak,
de zonne klom in top, en stak
ze vol met perelen, goot een juweelenregen.

Je oogen stonden wijd, en ál het licht
der wijde hemelen, en ál het zeeëblank
klaarde er jonkend in met wijduit goudgesprank,
twee groote gouden zonnen, in je amberblank gezicht.

De zee zong stil, - een adem rustig zacht
van manlijf, moegewerkt, dat zich ter ruste vleit,
de leden rechtgestrekt en hoofd en borst gebreid
met vredetrek om mond, in arreming van nacht.

En anders was er niet éen ritsing of gerucht,
de wereld sliep heel-al, maar onze hoofden waakten,
en onze zielen diep veel gouden droomen maakten,
en diep ons harte zong als in lente vogelvlucht.