Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen

Bedeylt indry deelen

Van de Heilighe Maghet ende Martelersse Catharina.

Op de wijse: Gaillarde Roelant.

CAtharinam looft te gaer,

Die hier gheschenen heeft soo claer

In een seer volmaeckte deught,

Daer sy me Godt seer heeft verheught,

Prijst de croonen haer bereyt

Door wijsheyt, lijden, suyverheyt,

Met soete stemmen haer vereert,

Haer glorie met ghesanck vermeert.

Christum vroegh heeft sy ghetrouwt,

En, noch maer achtien jaren out,

Was sy oock soo hoogh gheleert,

Dat sy voor haer wijsheydt zijn bekeert

Veel, die Maximien haer sondt,

Sijn Philosophen sy terstont

Verwon, die storten oock hun bloet,

En nu besitten 'teeuwich goedt.

Seer verwondet Maximien

Van haer gheleertheyt, had doen sien

Nae de wijste t' alle kant,

Waer door de Maeght sou zijn vermant,

Maer bedroghen hy gheweest,

Met smeecken heeft ghedaen sijn best

[p. 340]

 

Om te beweghen 't hert soo vast,

 

Dat op gheen vleyen heeft ghepast.

 

 

 

Doen heeft hy de maeght soo teer,

 

(Gheslagen eerst met loot te seer)

 

Sonder spijs, en alle dranck,

 

Ghelaten elf daghen lanck,

 

Strengh ghekerckert en gheboeit,

 

Maer sy bleef cloeck en onvermoeit

 

En heeft bekeert sijn huys-vrouw daer,

 

Den helt Porphyrium met haer.

 

 

 

Dus hy, tornich seer, een rat

 

De rechten, vreesschelijcken dat

 

Was voor haer aen alle kant

 

Met scherpe sweerden eerst beplant,

 

Om haer lichaem alle keer

 

Op alle plaetsen te quetsen seer,

 

Op dat sy oock met meerder pijn

 

Ter doodt aldus ghebrocht sou zijn.

 

 

 

Maer door cracht van haer ghebedt

 

Is 't rat ghebroken en gheplet,

 

Waer veel borghers door bekeert

 

Godt hebben met 'tgheloof vereert.

 

Die, door 't storten van hun bloedt,

 

Gheraeckt oock zijn tot 't hoochste goedt.

 

Dat den Tyran oock speet soo seer,

 

Dat hy de maeght de pijnen meer.

 

 

 

Die ten lesten tot het sweert

 

Verwesen is, dat sy aenveert

 

Heeft, seer in haer doodt verblijt,

 

Gheloeft daer van Godt met jolijt:

 

Maer uyt 't lichaem naer den slach,

 

Soo 't alleman verwondert sagh,

 

In ste van bloedt wit melck vloot,

 

De maeght en d' aerde overgoot.

 

 

 

d' Engh'len stonden daer bereyt

 

(Ter eeren van haer suyverheydt)

 

Aen het lichaem van de maeght

 

(Die Godt en hen seer had behaeght)

[p. 341]

 

Allen eer te doen, die dat,

 

Als 'talderreynste Zielen vat,

 

Op Sina hebben wegh ghevoert,

 

Van gheenen mensch 't moest zijn gheroert.

 

 

 

Daerentusschen haren gheest,

 

Niet min gheselschapt, nae de feest

 

Van den Bruygom snellijck togh,

 

In 't midden van sijn gheesten vlogh,

 

Wert van Christo seer onthaelt,

 

Met sijn ghesicht die heeft betaelt

 

Haer lijden en haer suyverheydt,

 

In all' sijn vreught haer ingheleyt.

 

 

 

Daer is 't dat ghy, wijste maeght,

 

Dry croonen op u hooft nu draeght,

 

Volght het Lam daer 't allekant,

 

Met uwen palm-tack in de handt,

 

Singht hem 'tnieuw soet maegden liet,

 

Vry nu van smert en van verdriet:

 

Maer d'ooghen eens op ons doch slaet,

 

Brenght ons tot 't rijck dat noot vergaet.