Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Siet de wijse: fol. 88.
LAet ons vrolijck wesen,
Den Heer is nu verresen,
Den duyvel is vermant,
De doodt heeft hy vertreden,
Naer dat sy was gheleden,
Van hem is sy verbant.
Sijn lichaem, soo vol wonden,
Soo wreedelijck gheschonden
Van beulen, al te straf,
Met d' oghen toe ghesloten,
Kout en met bloet vergoten,
Lagh bleeck en peerts in 't graf.
Waer in met groot vermoghen
De ziel wer' is ghetoghen,
Ghehecht aen haer ghepaer,
Die eerst de poort der hellen
Ter aerden had gaen vellen,
Verlost der Vad'ren schaer.
| |
[pagina 132]
| |
Maer als sy is ghetreden
In die mismaecte leden,
Wel haest zijn die verkeert,
'Nen glans, groot boven maten,
Van haer stracks uyt ghelaten,
All' om die heeft vereert.
Ghelijck met schoonen luyster
De Son een wolck, heel duyster,
Vergult, die sy doorschijnt,
Dus heeft de ziel doen dalen
De alderclaerste stralen
Op 't lichaem, soo doorpijnt.
Dat sy doen opgheheven,
Heeft door den steen ghedreven:
Dus weer den Heer met spoet
Onsterflijck heeft betreden
D' aerd', waer hy op gheleden,
Vergoten had sijn bloedt.
Veel dooden uyt hun graven
Sich in Godts stadt begaven,
Verwect doen van den Heer,
Om daer van hem te tuyghen,
En tot 'tgheloof te buyghen
't Jots volck, herneckich seer.
Laet ons dan oock verrijsen,
Die ligghen met afgrijsen,
Doot in het sonden graf,
Die 'tleven heeft ghestolen,
De ziel swart boven colen
Ghemaect, weert alle straf.
De gratie was haer leven,
Godt had sich haer ghegheven,
Die door 'nen liefdes bandt
Aen haer vast was ghebonden,
Tot dat sy van de sonden
Onsalich is vermant.
Ah laet hem in weer comen,
Met droefheydt inghenomen,
| |
[pagina 133]
| |
Om all' u groote schult,
Gaet schudden ende beven,
Op dat ghy weer moght leven,
Van Godt weer zijn vervult.
Heer Iesv; die wij loven
Verheerlijckt nu daer boven,
Jont ons u hemelsch licht,
't Hert doet in liefde blaecken
Op dat wy eens gheraecken
Door u tot u ghesicht.
|
|