Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
[pagina 64]
| |
Op de vvijse: Gheluckig is den mensch.
COmt maeckt nu al jolijt,
D' allend is wegh ghenomen,
De volheyt vanden tijdt
Is nu met Godt ghecomen,
Comt daer met alle spoet,
Comt, vindt u hoochste goedt,
Ons hert dat rusten doet.
Ghy, die soo langh vergaet
Van hongher, comt gheloopen,
Met broodt hem nu versaet,
Het is nu licht om coopen.
Waerom vertoeft ghy dan?
Om niet men 't coopen kan,
Het light voor alleman.
'Tlight in 'nen op'nen stal,
'Tlight op het hoy der beesten,
Maer 'tis den grooten Al,
Die sadight 'shemels gheesten.
Hoe langh sal u ghemoedt
Staen nae den schijn van 't goedt,
Die u soo dwalen doet.
Siet hoe den soeten Heer
Haect om u hert te laven,
Dat, onghesaeit soo seer,
Blijft in de werelt slaven,
Nae hem dat trachten doet,
Die is sijn eenich goedt,
Daer 't al in rusten moet.
Biet hem een minne-vier,
Dat is doch sijn verlanghen,
Die is ghecomen hier
Om herten sich te vanghen.
| |
[pagina 65]
| |
Den soeten liefdes brandt
Is desen jaghers bandt,
Daer hy 't al me vermant.
De armkens van den Heer
Tot u siet wyt ontloken,
Die Godt vergramt hebt seer,
Sijn vrindtschap hebt ghebroken,
Siet hem van liefde heet,
T' omhelsen u bereet,
Waer u de sonde leet.
Siet sijnen soetsten mondt
Bereet den kus te gheven,
Den kus, die maect ghesont,
Die u sal weer doen leven:
Comt uyt het sonden graf,
Verfoeit den verckens draf,
Versmaet het werelts kaf.
En ghy in deuchden rijck,
De hel die zijt ontnomen,
Verheucht u hoochelijck,
De volheydt is ghecomen,
Siet Godt nu ons ghelijck,
Ghedaelt uyt 's Vaders rijck
Tot ons verworpen slijck.
Comt, comt met liefde kust
Sijn lippen vol ghenaden,
Sijn lippen vol wellust,
Comt u daer aen versaden,
Sijn armkens noch soo teer
Steect uyt den soetsten Heer
Om u t' omhelsen seer.
Comt, druct hem aen u hert,
Op dat hy 't meer doe branden,
Daer uyt van alle smert,
Doe vallen af u banden,
En dus u meer en meer
Door liefd' in hem verkeer,
Druck in sijn hoochste leer.
| |
[pagina 66]
| |
Sijn leer van suyver min,
Die 't al om Godt doe vlieden,
Verban uyt heel den sinn'
Al wat de schepsels bieden,
Op datter t' alle ty
Met allen niet en zy,
Dat buyten Godt verbly.
|
|