Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen

Bedeylt indry deelen

[p. 32]

Van de herders gaende nae den stal, en siende 't nieuw gheboren kindt.

Siet de Herders blij hen spoeden
Nae den afgront aller goeden
Van den Enghel hen bediet
Vanden Enghel hen bediet,
Siet hun hert in vreughden swemmen
Van de hemelsch-soete stemmen,
Hoort hen singhen dit nieuw liedt,
Hoort hun singhen dit nieuw liedt.

SIet de Herders bly hen spoeden

Nae den afgrondt aller goeden,

[p. 33]

 

Van den Enghel hen voorseyt,

 

Siet hun hert in vreuchden swemmen

 

Van de hemelsch soete stemmen,

 

Hoort hen singhen dit nieuw liedt.

 

 

 

Allen druck is wegh ghenomen;

 

Want den Heer is nu ghecomen,

 

Die soo langh ons is voorseyt:

 

Laet ons met jolijt gaen singhen,

 

Laet ons op van blijschap springhen,

 

Met een hert van Godt verbreyt.

 

 

 

Hoe ghelukich is de Moeder,

 

Die ons desen soeten broeder

 

Heeft met blijschap nu ghebaert,

 

Die het Lam ons heeft ghegheven,

 

Dat ons schenckt het eewich leven,

 

Eewich sal die zijn vermaert.

 

 

 

Siet hier allen ons ghenuchten

 

In den stal, daer wy in vluchten

 

Voor den reghen, en den windt,

 

Daer w' in stouden onse kudden,

 

Om van 't onwer' die te schudden,

 

Daer light nu het hemels kindt.

 

 

 

Siet 'Lam Godts daer nu gheboren,

 

Daer gheen moeder oyt te voren,

 

Oock de armste, baren quam,

 

Daer wel ons bevruchte oyen,

 

Buyten hun bequamer Koyen,

 

Worpen somtijts eenich lam.

 

 

 

Siet den Herder daer nu slapen,

 

Daer eerst rusten onse schapen,

 

Op dat hy, met groote moet,

 

Het verloren schaep sou vinden,

 

En ghenadich dat ontbinden

 

Door 't vergieten van sijn bloedt.

 

 

 

Siet de Majesteyt haer booghen,

 

Siet doch aen d' onnoosel ooghen

 

Van dit aldersoeste kindt,

 

Dat met sulcken eer daer boven

[p. 34]

 

Al de Cherubinen loven,

 

Alsmet hier in doeckskens windt.

 

 

 

O, die eens dit kindtjen kussen,

 

Moght all' sijn begeerten blussen

 

Aen die lipkens overroot

 

O, die eens die soete wanghen,

 

Naer dit droevich langh verlanghen,

 

Moght ghenieten voor sijn doodt.

 

 

 

Sterven soud' ick sonder kermen

 

In die hemelsch-soete armen:

 

Och oft ick daer mijnen gheest

 

In den oorspronck van het leven,

 

Tot een nieuw gheniet, moght gheven,

 

Tot de alderhoochste feest.

 

 

 

Lof zy u, o Heer der heeren,

 

Die in blijschap comt verkeeren

 

All' ons droefheydt en verdriet,

 

Lof u, kindtjen, ons gheboren

 

Om te koelen 's Vaders thoren,

 

Ons te gheven sijns gheniet.