Den Gheestelycken leeuwercker vol godtvruchtighe liedekens ende leyssenen
(1645)–Guilielmus Bolognino–
AuteursrechtvrijBedeylt indry deelen
Op de wijse: Sur ces hautes montaignes. Bant Syon al u suchten,
'T is tijdt nu
| |
[pagina 28]
| |
van ghenuchten,
 'T is nu 'nen gulden tijdt,
Een kindtjen t' al verblijdt,
Dat alle druck doet vluchten,
Godt glorie altijdt zy,
Godts vre den mensch verblij.
BAnt Syon all' u suchten,
'T is tijdt nu van ghenuchten,
'T is nu 'nen gulden tijdt,
Een kindtjen t' al verblijt,
Dat alle druck doet vluchten,
Godt glorie altijdt zy,
Godts vre den mensch verbly.
Godts gheesten vrolijck singhen,
Van blijschap op die springhen,
De hel die berst van spijt,
Die ons dit kindt benijt,
Dat haer is comen dwinghen.
Godt glorie.
De herders sich verblijden
In Godt aen alle zijden,
Verheught in 't kindtjen zijn,
Dat van de helsche pijn
Is comen ons bevrijden,
Godt glorie.
| |
[pagina 29]
| |
Laet ons oock den Beminden
Gaen met de herders vinden,
Ghenieten inden stal,
Die ons verquicken sal,
Ons banden sal ontbinden.
Godt glorie.
Daer sullen wy hem kussen
Op 't hoy, daer hy ons tusschen
Twee stomme dieren light,
Schreyt als het minste wicht,
De liefd is daer te blussen,
Godt glorie.
Comt, sondaer, hem daer paeyen,
Die ghy siet d' ooghskens baeyen,
Om dat ghy hebt misdaen,
Schenct hem 'nen hertsen traen,
Wilt sijnen dorst versayen.
Godt glorie.
Hy dorst nae bracke tranen,
Daer ons de sijn toe manen,
Die zijn doch sijn wellust,
Die tot de hoochste rust
Den wegh gheluckich banen,
Godt glorie.
Daer toe ons doe gheraecken,
In 't eeuwich licht hem naecken,
Den Heer, om t'alletijdt
In hem te zijn verblijt,
In liefd' altijdt te blaecken.
Godt glorie.
|
|