Tegen zessen horen we dat het zeker acht uur zal worden voordat de onderhandelingen zijn afgerond. Ik besluit te wachten, omdat ik deze persconferentie graag wil bijwonen. We doden de tijd in Nieuwspoort, waar zich het gerucht dat ik vandaag jarig ben, snel heeft verspreid. Als Rutger van Santen spontaan een ‘Lang zal ze leven’ inzet en veel bijval krijgt, overvalt me het gevoel dat ik te lang in Den Haag zit. Het is alsof ik in een huiskamer toegezongen word door familieleden.
De besprekingen lopen uit, het wordt zeker halftien, horen we van de rvd. Iedereen baalt. Ik verwens mezelf dat ik een paar weken geleden besloten heb om mijn verjaardag te vieren. Nu moet ik naar huis terwijl ik liever in Den Haag zou blijven. Dat gevoel valt weg als ik thuis de trap oploop en (opnieuw) word toegezongen. Mijn huis ziet er dankzij de inspanningen van vrienden feestelijk uit. Uren later príjs ik mezelf dat ik een paar weken geleden besloten heb om mijn verjaardag te vieren. Den Haag is belangrijk, maar het is nóg belangrijker af en toe tijd vrij te maken voor goede vrienden. Op zo'n avond realiseer ik me dat ik dat te weinig doe.
Om drie uur 's nachts lees ik op Teletekst dat de persconferentie van de onderhandelaars tegen middernacht is gehouden. Iedereen is tevreden, de wijzigingen ten opzichte van het conceptregeerakkoord zijn niet verrassend. Problemen in de paarse fracties worden morgenochtend niet meer verwacht. Ik neem me voor de afsluitende persconferenties van de fractievoorzitters bij te wonen.
Auteursrechtelijk beschermd