Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Dinsdag 30 maart

Korte ontmoeting met Prodi om hem steun te vragen inzake het vw-Gesetz. Die geeft hij. Hij vraagt mij ook aan te blijven vanwege de continuïteit. ‘Het zou niet goed zijn als slechts twee of drie commissarissen zouden blijven.’ Dat is waar. Ik antwoord dat ik mijn besluit nog niet heb genomen. Aan de lunch sprak Michel Barnier mij aan over de liberalisering van industrial design. De Duitse en Franse autofabrikanten hebben hiertegen namelijk een grote lobby opgezet. Michel had er duidelijk zijn hoofd niet bij. Hij was in gesprek met Parijs over een ministerspost. Hij vertrouwde mij toe alleen in de Quai d'Orsay geïnteresseerd te zijn. In de Commissievergadering zelf is de zaak van het vw-Gesetz minder omstreden dan ik vreesde.

[p. 272]

Michaele Schreyer was afwezig; Günter Verheugen volstond met een aantekening in de notulen. Alleen Pascal Lamy bleef verwoed tegensputteren, hoezeer ik ook benadrukte dat het hier ging om een ad hoc wet die een derogatie van het algemene Duitse vennootschapsrecht was. Die wet kon op basis van het primaire recht (art. 56) worden aangepakt. Privaatrechtelijke stemrechtbepalingen konden alleen op grond van secundair recht (dat wil zeggen een richtlijn) worden benaderd. De ongelukkige overnamerichtlijn was daar een voorbeeld van. Het mocht niet baten: Lamy bleef rouspeteren.