Frankrijk. De gewone bezigheden: lezen, schrijven, wandelen en eten, hetzij thuis hetzij in een restaurant in de buurt. Maar deze keer enige gasten. Ten eerste Femke's oud-collega Wytze Visser. Zijn broer Sybe heeft lang voor Shell gewerkt, laatstelijk in Turkije voor het gas en is nu overgestapt naar rwe. Volgens Wytze heeft Sybe een sombere kijk op de Turkse samenleving. Ik ken eigenlijk niemand die vertrouwd is met Turkije en voorstander van de toetreding van dat land tot de eu. Alleen die amateurs van de Europese Raad zijn dat. Na Wytze kwam Urs Schöttli langs. Hij is nu nog correspondent in Tokio van de nzz maar wordt overgeplaatst naar Peking. Volgens hem is de Japanse economie onder de oppervlakte rock solid. Maar de banken zijn wel failliet. En de demografische omwenteling slaat daar nu keihard toe. Urs denkt dat de gehele sociale controle binnenkort in de richting van ‘meer kinderen’ zal gaan. Hij ver-
[pagina 198]
[p. 198]
heugt zich op Peking en, vooral, Sjanghai. Ik ga hem daar zeker opzoeken. Femke wil ook graag naar China. Hij kwam op een prachtige dag. Het avondeten in de schaduw van de esdoorn in de tuin was feëriek. Dan kwamen Babette en Sanne, Femke's dochter en nichtje. Ten slotte de wisseling van de wacht: Nico, Maggie en mijn drie kleinkinderen Daan, Gijs en Teun. Het was een genot ze weer te zien.
Auteursrechtelijk beschermd