na worden gedaan? Kon ik een checklist indienen? (2) Hoe moest het met het debat over de architectuur van Europa? Ik antwoordde dat de Commissie steeds meer taken opgedrongen kreeg. De hele institutionele bias was in die richting. Het subsidiariteitsbeginsel werd niet toegepast. Maar de Commissie was geen Europese regering. Wat wij nodig hadden, was een instelling in wier belang het was de Commissie kort te houden. Die ontbrak nu. Blair vroeg mij ook die gedachte op papier te zetten. Ik zegde dat toe maar zei dat ik binnen de Commissie een minderheidsstandpunt voorstond. (3) Ik merkte op dat het vraagstuk van de migratie het grootste probleem was van de huidige tijd, maar dat hij, Blair, niet moest denken dat de oplossing uit Brussel zou komen. Die hoop zou een illusie blijken. Blair wees op de problemen die een strikte immigratiepolitiek binnen de gevestigde minderheden zou veroorzaken. Na het gesprek, dat een dik halfuur duurde, heb ik de medewerkers in de hal van nr. 10 ervan verteld. Vervolgens een gesprek met Cruikshank van de London Stock Exchange over de prospectusrichtlijn. Hij was beducht voor te zware lasten voor het mkb. Eten op de Club met lord William Wallace, de man van Helen, die het instituut in Florence leidt. Daarvoor zou ik een gesprek hebben met Thomas Kielinger, correspondent van Die Welt. Hij heeft mij vijfenveertig minuten laten wachten terwijl hij zelf met een vriend in de bar zat te pimpelen. In het halfuur dat
resteerde heeft hij mij zijn visie gegeven op Schröders tactiek met betrekking tot het Vertrauensvotum: de Groenen kopje-onder duwen.
Auteursrechtelijk beschermd