Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Donderdag 17 mei

Twee uur lang onderhandelen met de minister van Financiën van Monaco, een zekere Biancheri. Best een aardige man, die natuurlijk wel opkomt voor de belangen van zijn land. Maar hij zal zich aansluiten, zegt hij, bij de andere ministaatjes (Liechtenstein, Andorra en

[p. 135]

San Marino), indien die tot een gezamenlijke opstelling komen. Overal in de stad tribunes want over twee weken de Grand Prix. Er hangt een sfeer van goedkope (misschien ook wel dure) glitter, die mij absoluut niet bevalt. Voor ons vertrek nog een bezoek aan de minister-president van Monaco, die een kantoor heeft waarbij het Torentje van Kok niets is. Terug met Sabena en in Brussel gegeten met Peter Rauwerda en Ben Verwaayen, tweede man van Lucent, in De Ultieme Hallucinatie. Paul O'Neill was een van de commissarissen van Lucent. Naar het schijnt, heeft die wat vriendelijks over mij gezegd. Ben en ik vinden beiden dat er wat olie moet worden gegooid op de vs-eu-golven. Maar hoe? Ik wil best naar Washington reizen maar dan moet ik daar wel een goed podium krijgen.