Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

[p. 132]

Donderdag 10 mei

Ontbijt met verzekeraars. We praten over ons voorstel voor pensioenfondsen. Verder over gats en de wto-onderhandelingen, en de problemen van de Europese verzekeraars en herverzekeraars om in de vs van de grond te komen. Ik ben weer onder de indruk van de gedetailleerde kennis van Amerikaanse lobbyisten. Vervolgens naar Roger Ferguson, vice chairman en governor van de fed. Hij is zwart. Mij valt op dat op mijn niveau de omgang met zwarten totaal ongedwongen is. Toen ik hier in het begin van de jaren vijftig studeerde, was dat wel anders. Het is een enorme vooruitgang. Ik neem aan dat onder blank en zwart met weinig scholing de verhoudingen meer gespannen zijn, maar hier is dat niet te merken. Ferguson is een interessante man. We doen een rondje wereld. Halverwege het gesprek kijkt hij op de klok en zegt dat Duisenberg aan het woord is. Naderhand blijkt dat de ecb de rente met 1/4 procent heeft verlaagd. Vervolgens naar Congressman Baker, een aimabele Republikein uit Louisiana (Baton Rouge). Hij is chair van de House Committee on Capital Markets and Insurance. Daar gaat het gesprek over, dat helaas slechts kort is want een halfuur later moet ik bij Congressman Oxley zijn (Ohio, r), de chair van de House Financial Services Committee. Het zijn eigenlijk kennismakingsbezoeken waarin de problemen worden aangestipt en kort besproken. Meer kan ook niet.

Lunchtoespraak op het American Enterprise Institute over financiële dienstverlening. Heb daar Joshua Muravchik ontmoet, met wie ik sporadisch contact onderhouden heb over van alles en nog wat. Hij heeft briljante artikelen in Commentary geschreven, die ik steevast heb gelezen, over de Amerikaanse verkiezingen. Hij legt nu de laatste hand aan een boek over het socialisme. Ik zal dat zeker ook lezen: het komt uit in februari 2002. Vervolgens een gesprek met Mark Weinberger, assistant secretary of the Treasury, of zoiets, over het oeso-programma tegen belastingontduiking. Ik vond hem redelijk openminded. Hij en mevrouw Unger zijn de enige leden van de regering die ik heb ontmoet. Toch wel merkwaardig: het is nu mei, de regering is vier maanden geleden aangetreden, maar op vele vragen krijgt men geen antwoord. Vervolgens senator Jon Corzine, voormalige baas van Goldman Sachs. Naar verluidt heeft zijn verkiezingscampagne (New Jersey, d) $30 miljoen gekost. Maar hij zei nu

[p. 133]

achter in de rij te staan: small fish in a big pond. Als hij iets gedaan wil krijgen van senators Gramm of Sarbane, moet hij veel geduld oefenen. Hij zei het met enige spijt in zijn stem. Naar het schijnt, was hij het er niet mee eens dat Goldman Sachs naar de beurs ging en heeft hij toen zijn aandeel verzilverd (verguld) en zijn biezen gepakt. Daarna een ontmoeting met de Coalition of Service Industries, inclusief een aantal mensen die per telefoon meeluisterden. Diner bij onze ambassadeur Burghardt, die veel aan het woord was en mij te federalistisch is ingesteld. Laurence ergerde zich aan de grote rol die door Burghardt aan Duitsland werd toegemeten.