Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Woensdag 21 februari

Commissievergadering. Eerst een bijeenkomst met vertegenwoordigers van de vakbonden. De meerderheid daarvan is Italiaans, te oordelen naar hun accent. De anderen spreken Frans; één Engels

[p. 120]

met een Duits accent. Ongeveer tien in totaal. Margot en Anna hebben het eerst geantwoord: dat was afgesproken. Het was echt twee moderne jonge vrouwen tegenover een stelletje mannen van middelbare leeftijd. De vakbondsmensen dreigden met een staking. Ik moet dat nog zien. Ze sloegen taal uit die je in Nederland niet meer hoort: zuiver conservatisme. Zou het gehele Nederlandse kabinet ooit een vakbondsdelegatie hebben ontmoet? Heb mijn mond gehouden want des te eerder was dit voorbij. Na vertrek van de vakbondsmensen een discussie onder onszelf over de voorstellen van Neil Kinnock. Heb zelf de nadruk gelegd op (1) terms of reference - die bestaan nog niet; (2) staff reports - die bestaan evenmin; (3) de wenselijkheid van overlaps in salarisschalen om zo aan leeftijd een concessie te doen. Toen, als mosterd na de maaltijd, kwam Neil met een ellenlange uiteenzetting. Hij wordt dan ook de Britse Castro genoemd. Neil: ‘There has never been change in the Commission so now there is a tidal wave.’ Ik ben halverwege weggelopen om te gaan lunchen. 's Middags kwam Jaap de Hoop Scheffer langs. Ik schat onze kans om in het volgende kabinet te komen op niet meer dan 50 procent. PvdA + cda + D66 is zeer wel mogelijk. Dat is al eerder voorgekomen (1981-1982). 's Avonds concert + souper bij Gwendolien Vrins, in 1978 assistent-griffier van de tk (en partijgenoot), nu mevrouw Rummelhardt, de vrouw van de liberale Franse ambassadeur in Brussel.