Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Woensdag 6 september

Ontbijt met George Watson, voormalig don in Cambridge (waar hij nog steeds woont) en auteur van The Lost Literature of Socialism. Nodig mij uit in Cambridge te spreken, zei ik hem, en ik maak gehakt van het postmodernisme. Commissievergadering. Lang over olieprijzen gesproken. Ik heb Loyola en Nielson ondersteund dat de hoge prijs zijn werk moet kunnen doen. Eind september wil de Ecofin hier een debat aan wijden. Ik weet dat Loyola een energiepapier dans ses cartons heeft. Verder veel gedoe over het interview van Günter Verheugen in de Süddeutsche Zeitung, waarin hij de indruk wekt een referendum in Duitsland over de Osterweiterung te willen. Strikt genomen heeft hij dat niet gezegd maar het lijkt er wel veel op. Voor een ervaren politicus erg onhandig. Ook Homerus slaapt wel eens. In de plenaire vergadering worden hem stevig de oren gewassen. Prodi vindt het nodig het ep eraan te herinneren dat hij de porte-

[p. 92]

feuilles van de commissarissen kan veranderen. Maar wie over zijn macht moet spreken, heeft die niet. Lamy heeft het over de afnemende belasting van kapitaal. Hij zegt de oeso meer te vertrouwen dan Taxud. Daar moet een antwoord op komen. Eind van de middag kan ik gelukkig weer terug naar Brussel want die aardige Philippe Busquin over wie iedereen zo kritisch was, neemt een vraag over cloning van mij over.