Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Maandag 20 maart

's Middags gesproken op een symposium voor het afscheid van Frans Rutten. Hij is en blijft een rare snoeshaan. Als sg een mislukking. In de vier jaar dat ik staatssecretaris op ez ben geweest, heb ik hem misschien twee of drie keer ontmoet. Handelspolitiek interesseerde hem niet. Zijn invloed in de Centrale Economische Commissie was zonder twijfel groot, maar de invloed van de cec was beperkt. Zijn nieuwjaarsartikelen in esb waren interessant maar toch te zeer trendvolgend, te weinig gedurfd. Hij was een mensenschuwe kabouter. Als voorzitter van de wrr was hij ook een mislukking. Hij was een knappe hoogleraar en daartoe had hij zich moeten beperken. Harry Langman heeft hem sg gemaakt: de ene hoogleraar gecharmeerd van de andere. Net als Arie Pais op Onderwijs die Scholten sg

[p. 66]

heeft gemaakt. Wanneer leren we van andermans fouten? In die Hand der Professoren, Vaterland, bist Du verloren. Rutten heeft nu ruzie met de rk kerk, die hij van de conservatieve kant aanvalt en dat is weer sympathiek. Dat heb ik hem ook gezegd. Volgens Rutten bestaat het katholicisme in Nederland over 25 jaar niet meer en daar zou hij wel eens gelijk in kunnen hebben. Ook was daar mevrouw Toen-Gout, met wie ik als staatssecretaris naar de Asian Development Bank in Manilla ben geweest. Zij is nu assistent-griffier van Zuid-Holland en voorspelde dat het muisje van de Ceteco-affaire nog wel een staartje zou krijgen. Mijn tekst was overigens stevig - een coproductie van Hans Labohm en Derk-Jan Eppink - alleen was ik een bladzijde kwijt. Dat is dan wat lastig improviseren. Gerrit Zalm was er ook, tevreden met Wouter Bos als opvolger van Willem Vermeend. Of Hans Hoogervorst ook tevreden is met Vermeend als opvolger van Klaas de Vries, betwijfel ik. 's Avonds naar Brussel.