Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Dinsdag 14 december

Plechtige opening van het Europees Parlement door de grote staatsman Chirac. Aan het einde van zijn toespraak wordt een plaque onthuld. Aan de rechterkant daarvan staat: président du parlement européen. Dat is duidelijk. Aan de linkerkant staat: president de la republique. Van welke republiek? Wie dat vraagt, is onnozel. Er is immers maar één republiek! Zo heeft ieder groot land zijn eigen vorm van arrogantie. Wacht maar tot de Polen lid worden. Lunch met allerlei hotemetoten. Ik word naast een aardige Elzasser geplaatst die drie weken tevoren tot voorzitter van de Radicale Partij is

[p. 47]

verkozen. We hebben het over de Duc Aymeri de Montesquiou. Die zat eerst bij Démocratie Libérale, maar kon het daar niet harden vanwege de lomperik die er voorzitter van is (Alain Madelain).

Commissievergadering met nakaarten over Helsinki. Ik vraag waarom Solana en Verheugen zo nodig naar Ankara moesten vliegen om de conclusies van de Raad toe te lichten. Wie was demandeur in deze zaak? We verkeerden in een onderhandelingssituatie. Was het dan niet beter de Turken naar Helsinki of Brussel te laten komen? Antwoord kreeg ik niet want ik moest weer naar de hemicycle voor een mondelinge vraag. Dit keer over de aanbesteding van Italiaanse autostrada. Vervolgvragen over de Brennerpas en roadpricing, waar ik me met een pirouette vanaf heb gemaakt.

Uitgebreid gedineerd met Derk-Jan in Le Panier du Marché. Hij vertelde gedetailleerd van de nrc en de strijd tussen de verschillende maffia's op die krant. Het gaat daar veel harder aan toe dan in de politiek, zei hij. In het begin waren de fractievergaderingen van D66 openbaar. Hij had daar verslag van gedaan en van de wijze waarop deze en gene bij Van Mierlo in het gevlij probeerden te komen. Dat viel niet echt bij hem in goede aarde.