Grensverkenningen. Dagboek van een Eurocommissaris

Woensdag 3 november

De Commissievergadering ging over twee zaken. (1) Benoemingen. Loyola maakte zich impopulair door tot vier keer toe te klagen over het gebrek aan geografisch evenwicht. Verder vond zij dat er werd gediscrimineerd tegen hen die niet Frans of Engels als moedertaal hadden. Ik kwam daarop met mijn Chinese kok. Een Chinees restaurant dat adverteert voor een Chinese kok discrimineert toch ook niet tegen andere koks? Discriminatie was ongerechtvaardigd onderscheid en niet gerechtvaardigd, zei ik. De werktalen in Brussel waren nu eenmaal Frans en Engels, afgezien van Duits, dat natuurlijk veel terrein had verloren. (2) De antidiscriminatievoorschriften. De Juridische Dienst vond dat art. 13 van het Verdrag daar niet voor was geschreven. Bovendien waren de bepalingen vaag en strijdig met het subsidiariteitsbeginsel. Ik ben het daarmee eens en vroeg De-

[p. 35]

Wost zijn advies in de vergadering te herhalen. Maar te weinig commissarissen willen deze onzin tegenhouden dus zal het wel doorgaan. Ook hier heeft de politieke correctheid toegeslagen. 's Avonds eerst naar een receptie van Britse verzekeraars - met Laurence de Richemont - in het mooie gebouw van De Warande, in een korte zijstraat van de Hertogstraat. Vervolgens voor een mondelinge vraag naar het ep. Slaapverwekkend want: vraag is bekend; antwoord door mijn ambtenaren geschreven; ik lees het op; andere mep'ers interveniëren; ik vat samen. Dus geen interrupties en geen tweede termijn. Zo komt een debat nooit van de grond.