Een nieuw liedt-boekje, genaamt het dubbelt Emausje, bestaende in eenige nieuwe liedekens
(1742)–Tannetge Kornelis Blok–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Ach Helena, ach myn waarde.Wild dog menschen u bekeeren,
En van u boosheid afstaen,
Nu dat ons de hand des Heeren,
Dreygt te straffen en te slaen,
Wie en sou nu niet vertsagen,
Nu dat God ons land komt plagen,
Met een plage vol verdriet:
Die ons noyt en is geschied
2. Na dat wy de strenge dagen,
En de Winter waren quyt,
En nu te gemoete zagen,
Een gewenste Zomertijd,
Ia als die al was gekomen,
Doen soo hebben wy vernomen,
Dat veel vrugten door ‘t fenijn,
| |
[pagina 61]
| |
Op het velt bedorven zijn.
3. Ook zo hebben wy bevonden:
Door de droogte ongemeen,
Hoe dat onse vrugten stonden,
Als en quijnde, dor en kleen,
Dat zy niet en konden groeyen,
En doe zy stonden in ‘t bloeyen,
En al scheenen wel te staen,
Zijn zy door ‘t Fenijn vergaen.
4. Ziwet nu eens de Landen over;
Wandelt ons de Velden door,
Waer gy komt, gy vind het zober;
En veel reden tot getreur,
Onsen Landman die gink zaeye
En de Rupsen komen maeje,
Is dat niet een groot verdriet
Dat men nu gebueren ziet.
5. Zullen wy de schuld nu leggen:
Van dit quaet op het Fenijn?
Neen; laet ons veel liever zeggen,
Dat wy zelfs de oorzaek zijn,
‘t Zijn alleen ons booze zonden
Daer ons Land ter dezer stonden,
Als een schadelijk Fenijn
Door vergiftigt schijnd te zijn.
6. Ia ook over dese plagen
Dient ook niet met God getwist,
Door een murmurerig klagen,
Als of God geen reden wist,
Waerom dat hy dees elende,
Komt over ons Land te zenden,
Daer God ons nogtans altijd
Na verdiensten niet kastijd.
7. Zijn veel Boomen nu verlooren,
En veel Erten en veel Vlas,
Wy behouden dog het Kooren:
Ons het waerdigste gewas,
‘t Stond ook in de hand des Heeren,
‘t Koren ook van ‘t veld te weeren
Door een plaeg der dieren snoot,
Maer zijn goedheid is te groot.
| |
[pagina 62]
| |
8. Wy ook zyn verscheyde Iaren,
Met het Vyands zwaert bedreygt,
Nogtans gink ons God bewaren,
En zyn goedheid t’onswaers neygt,
Niet om onse goede werken,
‘t Is uyt liefde van zijn Kerke,
Dat God ons sijn gunste toond,
En tot nog toe heeft verschoont.
9. Daer zijn Lieden Landen, Steden
Door den Oorlog uytgeroeyt,
Zeer veel schoone Landen mede,
Over twee jaer ingevloeit,
Wy van al dees swarigheden,
Hebben wynig scha geleden,
‘t Schijnd men denkt in dit geval,
Dat ons noyt yet schaden sal.
10. Maer en wild dat geensins denke
Arme mensch wie dat gy zyt,
Ziet waer door u God kan krenken
En u hoogmoet als verwijt,
Door dees plag of haer manieren,
Zijnder wel veragter dieren,
Als dees Rupsen ons bekend,
Die God ons te schaden send.
11. Wild haer kleynheyt niet versmaden
U met zulk te denken voen,
Zeggende dat zy geen schaden,
Aen de Terwe konnen doen,
Spot niet met de magt des Heeren,
Merkt eens wat tot onzer leeren,
In Gods woort beschreven staet,
Als men daer wel agt op slaet.
12. Gaet ons Ioel niet beschrijven
Dreygt God niet het Land een straf,
Wat de Rupsen laten blyven,
Eeten de Sprinkhanen af,
Of de Kevers of de wormen,
‘t Quaet dat ons nu komt bestormen,
Is het minste nog geweest,
Dus en zijt niet stout maer vreest.
| |
[pagina 63]
| |
13. Zyt gewaerschout nu des Heeren
Hand begind ons land te slaen,
Steld niet uyt u te bekeeren,
En van sonden af te staen,
Yder laet zijne leugentalen,
Gods veragten hoogmoet dalen,
Gierigheid, bedrog en haet
En al wat God tegen staet.
14. Want zoo wy ons niet bekeeren,
En staen van ons sonden af,
Zoo sal eens de hand des Heeren,
Drukken ons met zwaerder straf,
Is het niet door ons Vyanden,
God kan straffen onse Landen,
Met veel plagen zwaer en groot,
Pestilentie, of hongersnoodt.
15. Daerom laten wy ons leven,
Met een hert opregt en goet,
Tot des Heeren dienst begeven,
Voor hem wand’len in ootmoet,
En den Armen mede delen,
Dan zal God ons Land weer heelen,
En in waerheid niet in schijn,
Ons een gunstig Vader zijn.
Leert Sterve |
|