Media vita

[p. 21]

De sluis

De stilte en koelte waren weergekeerd,
Het nachtlijk feest lag als een glas versmeten.
- Ik heb dit late donker nooit vergeten,
Want deze dingen blijven ongedeerd.

Een ongeweten, innerlijk geweld
Had naar een zwart kanaal mij heengedreven.
- Het was het uur, dat de wiekslag van 't leven
Weer trilt in die de slaap heeft neergeveld.

Daar hoorde ik het vervoerende geruisch:
- Wateren, die van vóór de tijden bronden,
Bezweringen van lang-gestorven monden -
Het zachte stroomen door de nauwe sluis.

Ik stond, alleen gebleven, ongekend,
In doodlijke verrukking opgetogen,
Naar onweerstaanbre diepten neergezogen,
Gebannen in het ademloos moment.

[p. 22]

 

- Toen werden 't water grijzer en de straat,

 

En ging hun nachtelijk geheim verloren,

 

En boven donkre huizen werd geboren

 

Een kille en groezelige dageraad.