Mengelpoezy. Deel 3

[p. 101]

Psalm II.

Tegen eenen koning (den Messias) staen de volkeren en de grooten der aerde op, en willen zich vry maken (1-3). Hunne poogingen zyn vruchteloos; Jehova, zyn vader, heeft hem gesteld als heerscher over het aerdryk (4-9). De opstandelingen moeten derhalve zich onderwerpen aen den zone Gods, opdat hy hen, in zynen toorn, niet verderve (10-12).

Waerom dat grimmig volkenwoelen,

En die ydele drift van 't heidenenrot?

De aerdsche vorsten ontspringen hun stoelen,

Geweldenaren, eenparig in 't doelen

Op Gods Gezalfden en op God.

‘Laet ons scheuren hunne banden,

En ze werpen van onze handen!’

De Troonende in den hemel lacht,

De Heer bespot hun zinloos poogen.

Dan spreekt hy, getergt in zyn magt,

En hen schrikt zyn wraekvermogen:

‘Jehova zette ons op den troon,

Tot Sions koning uitverkoren,

Jehova heeft den eed gezworen,

Hy sprak tot my’ - ‘Gy zyt myn zoon,

Heden uit my geboren.

Eisch, en 'k sta u de volken toe,

Het aerdryk en zyn verste streken.

Gy zult ze slaen met een yzeren roê,

En als een aerden vat verbreken.’

[p. 102]

10

Bezint u dan, gy vorstenschaer;

 

Regters der aerde, ontsluit uwe oogen.

11

Dient Jehova met heilige vaer;

 

Juicht bevend in Gods alvermogen.

12

Omhelst den Zoon, dat hy zich niet vergram';

 

Maer 't verderf van uw wegen keere.

 

Eerlang tintelt zyn toornevlam.

 

Zalig die betrouwt op den Heere!