Mengelpoezy. Deel 3

[p. 76]

Op Sint Michielsdag.
1858.

God, door 't menschdom onvolprezen,

('t Menschdom, hier geboeid aen 't stof,)

Zetelt by volmaekter wezen:

't Koor den englen zingt Hem lof.

Zy, volzalige yveraren

Van Jehovaes heerschappy,

Die zyn hof en ryk bewaren

Van de smet der hoovaerdy;

Zy, ontelbre hemellichten,

Zweven om in 't groot heelal,

Louterende bliksemschichten

In den dampkring van verval.

En zy werpen in den nachtpoel

Dwaelkomeet en duistre ster.

Zie, des hemels oppermagtstoel

Wordt bestormd door Lucifer.

Michaël komt aengevlogen

Met den bliksem in de vuist.

't Strydgewemel in den hoogen

Schynt een zee die woelt en bruist.

[p. 77]

 

Hy verplet den prins der boozen,

 

Die met schande en wraekgehuil,

 

Zich verbergen gaet en blozen

 

In den duistren jammerkuil.

 

 

 

Gorden wy ons ook ten stryde.

 

Vellen wy de magt der hel.

 

Broeders op!⁽¹⁾ Ons wacht de zyde

 

Van den engel Michaël.

(1) Men bedoelt de Wervicksche Rederykers, onder de bescherming van Sint Michiel, en in wier vergadering dit lied gezongen wordt geacht.