Mengelpoezy. Deel 3

[p. 62]

Albumverzen.

I.
Aen den heer J. de Backer, mynen laetsten Onderwyzer, by zynen bevordering tot Doktor in de Regten, in 't jaer 1831.

Eens had de Poëzy myn hart gansch ingenomen;
Ik leefde slechts voor haer, de geestdrift was volkomen:
Hetzy ik waekte of droomde, in woelkring of alleen,
Met iny was overal de onscheidbre dichtsireen.
Doch 'k heb, 't was my een pligt, die dolle drift bestreden,
Om 't wezenlyke doel myns levens toe te treden.
Sinds is myn zangeres zoo diep in slaep geraekt,
Dat feest- noch rouwgeval, dat niets haer gansch ontwaekt,
Zelfs niet het blyde nieuws dat Themis voor haer regten
Welhaest eenen nieuwen held zeeghaftig zal zien vechten.
Wat zeg ik? en dit rym, wat is het? sluimerschyn?
Een vlugtig versje, een schuld die wil gekweten zyn,
Nu dat De Backer, die den schat van 't werkzaemst leven,
Geleerdheid, wysheid, zorg, aen 't schoolambt heeft gegeven,
En zich in 't snipperuertje op 't wetboek toegelegd,
Mag pralen met den naem van doktor in het regt.
Dan, ons verwondert niet dien sprong van zynent wege,
Wy kennen hem: alom bejegent hem de zege
Der wetenschap. Voor hem bestaet geen hinderpael:
Het woord onmooglykheid is vreemd in zyne tael.

[p. 63]

II.
Melizens aen Lidia.
1840.

Wat wil de schaemle rymelaer?

Vergeet hy dat de harpenaer

Alleen der Schoonheid bladen

Bezetten mag met dichtsieraden?

Een plaetsje toch voor de arme lier!

Een hoekje waer zy mag verpoozen,

Soms door uw lonk gestreeld, o roem der maegderoozen!

Aen andren goud en eerlauwrier;

Een plaetsje toch voor de arme lier!

III.

Door 't noodlot verwezen

Tot derving en pyn,

Doorzwerft hy weemoedig

Des levens woestyn.

Slechts voert de verbeelding,

Die toovergodin,

Hem soms op haer vleugelen

Een luchtpaleis in.

Daer bloeit er een Eden.

't Verrukte gezigt

Ontwaert er gedaenten

Waer de engel voor zwicht.

Soms kust er hem eene

Den slaep weg. Wat stond!

't Is Adams ontwaking

En liefdeverbond.

[p. 64]

 

‘Wie zyt ge, volschoone?

 

Roept Melizeê uit,

 

't Gesuis van uw lippen

 

Is windharpgeluid.

 

 

 

Uw lonkjen is 't lachjen

 

Der nuchtere zon;

 

Uw adem, de dauw van

 

Een hemelsche bron.

 

 

 

Volschoone, geprint is

 

Uw beeld in myn ziel,

 

Sinds 't uer dat myn aenblik

 

Op Lidia viel.’

 

 

 

Hy spreekt, het verschynsel

 

Verzwindelt in damp,

 

En laet hem weêr aerdling,

 

Alleen met zyn ramp.

IV.
Aen eens dichters echtgenoote.

'k Zag in een beminlyk bloempje

Frischheid, jeugd en zwier.

Want zy was het lieflingsbloempje

Van den hovenier.

'k Zag 't beminlyk bloempje weder:

Ach! 't verdorde schier,

Want zy waende zich verlaten

Van den hovenier.

Zy verlaten? Nimmer, nimmer

Was zy hem zoo dier.

Hy kwam weêr; zy dronk de tranen

Van den hovenier

[p. 65]

 

Zangrendom, beziel den bloemhof,

 

Schater, tierelier!

 

't Roosje draegt een huwlyksknopje

 

Van den hovenier.

V.
Aen Immerzeel.
1839.

'k Heb, in myn jeugdigste oefenjaren,

Den letterwinkel doorgezocht,

Er duer gekocht

De alsdan geprezen modewaren.

Hoe deerlyk, ach! vergaepte ik my aen schyn!

Wat al vergulde sneê en prachtig marokyn

In plaets van goede boeken!

'k Zocht eindlyk, moê van klatergoud,

Wat immer zyn waerdy behoudt.

Dank myn gelukkig zoeken!

'k Vond Hugo van het woud.